18.40 Şiiri - Nazlı Altan

Saat 18.40.
Herkes ait olduğu yerde.
Koskoca bir yalnızlık var tavanda.
Uzun zamandır bakıyorum karanlığa.
Tanıdık bir koku yok.
Yok tanıdık bir ses evin içinde .
Omzunda kimin başı bilmem.
Sırtımda dünyadan daha ağır bir heves.
Tek bir kibrit çöpü bu hayal.
Yatağın diğer tarafında gücüm yok.
Saçımı okşayan ele aldandım az önce.
Meğer kendi elimmiş.
Deli bir rüya gördüm.
Ne dediğini bilmeyen bir rüya.
Verip de alamadığım bir nefes.
Ayak parmağıma kadar sevilme hissi.
Yine geldi o küçük esmer kız.
Baktıkça ağlıyorum yine.
Oysa görmesem onu herşey daha kolay olur.
Neyse , tuttu elimden.
Gitme vakti şimdi.
Bulut düştü gökten.
Toprak aya çıktı az önce.
Saat 18.50.
Bir tek ben ait olmadığım yerdeyim.
Anlaştık.
Gidiyorum.