17 Yıl. Şiiri - Emre Özeren

Ağır bir yorgunluk var üzerimde,
Zorluğumda dem vuran.
Derin bir acı var içimde,
Dışarı çıkmak için yalvaran.

Aslında her şey bir anda gelişti
Bir anda üzüldüm,
Bir anda seviniverdim.
Ama tamamlanamadı hiç bir şeyim,
Dağınık kaldı tüm bildiklerim.
Kızdım tüm olan bitene.
Dayanamıyıp güldüm bıyık altından,
Anlayamadım.

Kararsızlığımla savaştım 17 yıl.
Yenip, kutlayamadım.

Büyüyüverdim...
Kendimi anlamadan, başkalarını anladım.
Onlardan bir 'ben' yaptım kendime.
Onlarla üzüldüm,
Onlarla seviniverdim.
Ama yansıtamadım kendimi.
Koyamadım gerçek Emre' yi tam yerine.
Saşırdım tüm olan bitene.
Yer yer anlar gibi oldum,
Başaramadım.

Kendimle savaştım 17 yıl,
Yenip, kutlayamadım.

Çok ahh çektim...
Uyuşuk bir çırak alan,usta gibi,
Kahrettim.
Kendimle savaşmaktan
17 yılı sorumsuzca mahvettim
Yok ettim.
Kendimi ve tüm sevdiklerimi.

Bağırdım sesim çıktığınca..
Olmayacak dedim..
Kendimi aramaktan vazgeçtim...
Ölümlü dünya deyip
Tadını çıkarmayı yeğledim.
Elde ettim çoğu şeyi.
Sevindim,
Demek buymuş dedim.