17 Nisan Güneşi Şiiri - Mevlüt Kaplan

yol göründü esmer buluta
köyler üstüne çöreklenen
gün doğdu üşüyen ışıksız pencerelere
damla damla eridi yüreklerde donan buz
doğa gizemle giydi bayramlıklarını
gökyüzü türkülerle ağardı
çağlaya durdu çiçekler

doruklara tırmandı yıllanan kar
uç verdi boya kalktı kardelenler
sessiz kapılar ıssız sokaklara aralandı
gelincikler daha bir allandı
ölü toprağı damlar uykusundan uyandı
gülen köylüydü nice canlardı

yok oldu birden gecesi zifiri karanlığın
yollara döküldü çarıklı poturlu çocuklar
kıraç tepelerde kahkahalar yükseldi
tezgahlar kuruldu uzağına bozkırın
topraklar anaydı vatandı yardı

bir çağrı düştü burçların ötesinden
doruklar yankılarla eğildi
kuşlar uçtu oyun kurdu bebeler
küçük dağlar ılık rüzgarlarla silkindi
su yürüdü ağaçların özüne
öğretmen oldu aliler ayşeler
şimşek çaktı öfkesinde beyin paşanın
tortu kafalarda örümcekler gezindi
inönüye tonlguca yücele vardı

çok sürmedi bir nefeslik bu düzen
perde gerildi aya güneşe
kaynakları devler tuttu yeniden
gölge düştü talan edilen işliklere dersliklere
kurşuna dizilen aydınlıktı taze şafaklardı

baykuşlar öttü hüzünle ağladı yapılar
kitaplar yakıldı alev sardı bacaları
bir baştan bir başa külhana döndü anadolu
duman duman ağıt yaktı ağlatılar
karanlıklar abandı dansa kalkan yarasalardı