15 Yıl sonra bırakıpta gidene

Burnu bir karış havada gözü yükseklerdeydi ben onu sevdiğimde
Hele hele aşkımı yerden yere vurup nasılda kırmıştı kalbimi zalim
Dudaklarından dökülen acı sözler öyleki bugün bile aklımda
Ne tebessümdü o zehirdende beter

Her alayda içim paramparça gözlerim ağlamaktan kıpkırmızı olurdu
Yorgun düşerdim
Onsuz geçen onunla dolu siyah gecelerde pişmanlıktan kendime lanet eder
Sevgimi söylediğim günü düşündükçe
Kaleme sarılıp yazardım ona
Nefretin aşkla kucaklaştığı o uzun mısralarda derdim alın yazımdı
20 yaşının çocuksu aşkıydı
Nasılda gülerdi canı istedimi
Önce en anlamlı bakışlarıyla ümitlendirirdi
Sonra bir uçurum kenarında yapayalnız bırakıp giderdi
Ahı bilirdi o insafsız
Diri diri yanardım o böyle yaptıkça
Şubatın kasvetli o buz gibi soğuğunda
Ben bıkkın ben yorgun bu sevdadan
17 sinde toprakla kucaklaşan bir zalimin hikayesidir anlatılan
Bir melodidir dudaklarımda dolaşan
Bir melodi kırık umutsuz...
Doldururken sessizlik odayı
Gönlüm hala bomboş kafam yine dumanlı bir feryat yankılanmıştı acı acı
Tam 15 yıl önce bugün
Bomboş koridorlarda
Deli gibi koştum sınıfına
Sıra bomboştu benim kadar çaresizdi her köşe
Kendi kendime konuşarak yaklaştım sirasına
Sen ölemezsin,benimsin,sevgimsin,tek emelimsin
Ama o günlerde hayatın amacı varolma sebebi gibi gelirdi bana
Çocuklukmu hı? hıh..
Yoksa saf bir delikankının tutkusumuydu
Bu kölesiye bağlanış
İçten içe kopan fırtınalar bu delice yakarış kapris
O andan sonra hiçbirşey istememiştim sadece sevgi
Evet şimdi yıllar sonra ben düşünüyorum ilk defa
Bu şubat gecesinde kucağımda resimler hatıralarla
Sevgisi derin yüreğimde
Unuttum sanmıştım meğer aldanmışım ağladım saatlerce
Bu onun yıl dönümüydü
Dilediğinde nefret et duygularımla alay
Ama bir yalan olsun
Acı bir şaka allah,ım!
Herşeyimi özledim
Son birdefa göreyim birdefa
Bu sessiz yakarış dakikalarca sürmüştü
Taki ölümün sinsi kokusunu içimde duyana kadar
Kalbime ani bir yara giripte hıçkıra hıçkıra ağlayana kadar
Sıraya kazıdığı ismini öptüm
Sonra ona ait bişeyler bulabilmek için aradım her köşeyi
Yalnızca buruşturulmuş bir defter sayfası
Rengi solmuş...
Yazı onun yazısı
Belliki çok emek verilmiş her satırına korkakça
Kaybolmasından korkarak yazılmış
Çok şaşırdım mektup bana hitabendi
Acıyla okudum her cümleyi
Hele hele o ilk satırı
Hiç ama hiç unutamam
Okudukça ağlarım hep inan
İnsan sevdiğini yerden yere vururmuş
Affet beni