Emsali görülmemiş bir çığlık savurdum gökyüzüne
Feryadımın yankılarını duydun mu oğlum?
Seni saran kollarımken; toprak anaya emanet ettim küçücük bedenini
Şimdi o sarıp sarmalayacak seni
Sen! Sen göz yaşlarımı gördün mü oğlum?
Korkarsın gözyaşından, ürkersin ağlamamdan
Titriyor sanki bütün hücrelerim
Yokluğunun haberini veriyor, giyemeyeceğin giysilerin
Yüreğim sıkışıyor, kafese konmuşçasına sitem ediyor
Oyuncakların dahi ağlıyor;
Ben! Ya ben oğlum …..
Bir avuç kefene yakıştıramam ki seni
Göz yaşlarımla yıkayamam ki narin bedenini
Özleminle yanıyor şimdiden; daracık kafeste kalan yüreğim.
Ömrüne ömür verebilseydim.....
En beter acılardan geçseydim….
Kendi canımı yoluna serebilseydim…..
Yapamadım oğlum affet anneni
Can olamadım canına,
Kıyamazken ben sana, canım yana yana bıraktım toprağa.
Çaresizce oğlum çaresizce......
Koynumdan aldım süt kokan bedenini, yüreğimle beraber gömdüm seni toprağa...
Kara oğlum benim; kör olsaydım da, görmeseydim seni bembeyaz….
Gülay BakırKayıt Tarihi : 23.2.2009 15:16:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
15/02/2009 hiçbir kelimem yetmez evladının ölümünü gören anneyi anlatmaya hiçbir cümlem teselli etmez onun acıyla kavrulan yüreğini yine kendimce dile aldım acıyı.....
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!