14 Şubat Şiiri - Fatih Tutuk

beni kendine böyle sorduğun zamanlarda
aklından geçen neydi söylemedin ki bana
aklımı ve fikrimi yorduğun zamanlarda
kalbinden geçen neydi söylemedin ki bana

bugün şubat mevsimi aylardan sevgilidir
çektiğim ısdıraplar sevmenin bedelidir
gönlüm param parçadır aklım mecnun gibidir
yılda bir kez olsa da söylemedin ki bana

şimdi neyin nesidir bana bu yalvarışın
yılların sonrasında karşımda ağlayışın
üstüme çöktü her gün yüzüme haykırışın
seneler evvel niye söylemedin ki bana

sende mevsimler bitti bende bütün duygular
titretmiyor kalbimi inan artık korkular
kolay oldu alıştım zamanla tüm zorluklar
dünya yalan dünyaymış söylemedin ki bana

senelerin ardına takılıp gittiğinde
beni öldürmüştün sen elveda dediğinde
üzerime bir avuç günahı örttüğünde
geri döneceğini söylemedin ki bana

kinle hatırlıyorum her yıl on dört şubatı
taş kesiliyor kalbim inan bana kas katı
verdiler mi dünyayı istediğin hayatı
mutluluk bu değilmiş söylemedin ki bana

karşımda diz çöküşün ölümden daha acı
gözlerim tanısa da kalbim sana yabancı
sen garip bir yolcusun ben burada bir hancı
bir gece kalacağım söylemedin ki bana