14 Şubat Şiiri - Fatma Akar

bir akşam yine sevgilimi bekliyordum, her zamanki gibi
en sevdiği yemekleri hazırlamıştım özenle
beklerken ellerim titreyerek bir de sigara yaktım
sıkılıyordum nedense, yüreğim daralıyordu
saatime baktım hayli geç olmuştu
bu saatte çoktan evde olmalıydı oysa
o hala görünürde yoktu
arayıp haber de vermemişti
ters giden birşey var diye düşünürken
gözlerimden yaşlar boşalıverdi istemeden
bir panik, bir heyecan sardı yüreğimi
san ki, yerinden fırlayacaktı kalbim
belki işi uzadı ya da trafiğe takıldı diye
avunmaya çalışıyor, bir teselli arıyordum
boşuna, nafileydi herşey
sonra, aceleyle çaldı kapı zilim
düşünmeden koştum kapıya
sonra durakladım biran
üzerimdeki sıkıntıyı atmam gerekti
sonra birden şimşek çaktı sanki beynimde
ne gerek vardı kapıyı çalmasına
anahtarını taşırdı o hep yanında
korkarak, yavaşça açtım kapıyı
karşımda yabancı bir adam duruyordu
herhalde birini ya da bir yer soracak diye beklerken
kimliğini çıkartıp polis olduğunu söyledi
kendisiyle karakola kadar gitmem gerektiğini
ekledi sözlerine
sebebini sordum, birşey mi var dedim
paniğe kapılmamamı, önemli birşey olmadığını söyledi
kapıyı çektim ayrıldık evden
yolda içim içimi yiyordu,
biran evvel varsak diyordum karakola
sağ salim karşımda bulsam onu, sarılsam boynuna
sevinçten hıçkıra hıçkıra ağlasam

her dakika, daha var mı diyordum yolumuz
yollar uzadıkça uzuyordu sanki
nihayet geldik karakola
arabadan inerken başım döndü
düşmemek için kapıya tutundum
sonra doğruldum, biraz cesaretlenip
kapıdan içeri girdim yanımdaki beyle
karşımda orta yaşlı, saçları hafif beyazlaşmış
gayet ciddi bir polis duruyordu
yanımdaki memur:'komiserim bu bayan' dedi
hemen atıldım:'kötü birşey yok ya,
neden çağırttınız'
cesur olmalısınız diye başladı komiser
başınız sağolsun!
kulaklarım uğulduyor, ayaklarımın altından
yer kayıyordu adeta...
gözlerim kararıyor, başım dönüyordu
sendeledim bir ara, iki kişi kolumdan tuttu sıkıca
onun olmadığı bir dünyada yaşamak istemiyordum
sonra bayılmışım, hastaneye kaldırmışlar
saatlerce kendimde değil vaziyette yatmış
hep onu sayıklamışım
kendime gelince onu görmek istedim hemen
önce itiraz ettiler, sonra diretince
müsade ettiler son kez görmeme
bir hastanenin morgunda ziyaret ettim sevgilimi
beyaz bir örtü çekiliydi üzerine
yarabere hiçbir iz yoktu bedeninde
ölüm sebebi kalp yetmezliği dediler
evimize gelirken yolda fenalaşmış
çevredekilerce hastaneye kaldırmışlar
ama kurtaramamışlar işte...
defalarca öptüm yüzünü
buz gibiydi sıcacık dudakları
ağlayamadım hiç, kurumuştu göz pınarlarım sanki
bir damla yaş akmıyordu
donakalmıştım sadece, isyan ediyordum kaderime
zorlukla çıkardılar beni dışarı
birkaç hap, birkaç iğne
derken ruh gibi olmuştum
doya doya ağlayamıyordum bile
sonra elinde bir paketle çıkageldi bir hemşire
onun eşyaları varmış içinde
giysileri, ayakkabıları ve küçük bir hediye paketi
canıma diye yazıyordu üzerinde
açtım titreyen ellerimle
kalpli bir yüzük ve bir not vardı içinde
'sevgililer günün kutlu olsun', imza birtanen
ben hep bir tanem derdim ona
gözlerim doldu, ne iğne ne hap kar etmedi bu kez
tarihi sordum 14 şubat dediler
canımdan can aldın uğursuz gün
sevenler ayrılmamalıydı bu gün
sevgililer gününde toprağa verdik sevgilimi
benim de bir parçamı gömmüşlerdi onunla
sevgilimin mezar taşında şu sözler yazıyor şimdi
'bugün 14 şubat sevgililer günü,
gelecek yıl bu tarihte buluşmak üzere
hoşçakal birtanem! ' canın...