14 Şubat Şiiri - Yasin Avcı

Tam 20 yıl geçti ayrılığımızın üzerinden..
20 yıl önce bugün bırakıp gitmiştin beni yalnızlığımla..
Kader değildi bizi ayıran sendin..
Ama sen isyan etmiş ve suçlamıştın kaderi..
Sebebini ise şimdi-şimdi anlıyorum! !
Acımı hafifletmek,
Yüreğime su serpmek için atmıştın suçu kadere..
Hiçbir ayrılık bana bu kadar zor gelmemişti..
Çünkü yolcu ettiğim hiç kimse,
Gözümün içine bakarak bütün içtenliği ile,
Kendine iyi bak dememişti..
Yakmamıştı yüreğimi hiçbir gözyaşı seninki kadar ve
Tutmamıştı ellerimi senin ki kadar sıcacık eller..
Soğuk bir 14 Şubat akşamın da bile terliyorsam eğer
Ve kalbim çarpıyor ise delice.
Sebebi sendin..
Zaman durmuştu sanki..
Son Tren'in gelmesine 10 dakika vardı artık..
Binip gideceğin Tren seni bir daha göremeyeceğim uzak diyarlara alıp götürecekti..
Gidecek olman değil de,
Dönmeyecek olman yaralıyordu beni..
Gitme anı gelmişti artık..
Bavulunu aldım koyduğun yerden ve yürümeye başladık düşmanca baktığım Tren'e sessizce..
Etraf,vedalaşan insanların sessiz çığlıkları ile inliyor,
Benim kulağıma ise sadece,
Her saniye biraz daha artan ayrılık çanlarının sesi geliyordu..
Hiçbirşey bozmuyordu bu ahengi sen konuşana kadar.
Hayatım da ilk defa sana yalan söyleme gereği duymuştum sorduğun soru ile..
“Birşey unuttum mu acaba”diye sordun usulca..
Ben ise;
“Hayır dedim,herşey bavulunda”..
Bilmiyordun oysa,resim albümünden en sevdiğim resmini alıp saklamıştım koynuma..
İyi ki yapmışım..
O resim 20 yıl boyunca yoldaş oldu benim ile yalnız Dünya'm da..
Her yıl;
Aynı gün,
Aynı saatte,
Aynı yerde,
O anı tekrar yaşamak için gelir,
Son Tren'in gitmesine kadar beklerim..
Ne ısrarcı gözlerden çekinir,
Ne de sessiz fısıltılardan rahatsız olurum..
Kimsenin ama kimsenin
Benim için ne düşündüğünü umursamadan;
Koynum da resmin,gözüm de yaşla.
Anarım ayrılık yıl dönümümüzü her 14 Şubat'ta…