1345. Sefer Şiiri - İsmet Can

Bir elim vites kolunu tutuyor,
Diğeri direksiyon simidini.
Gözlerim dalgın asfaltın orta çizgilerine,
Taşıyorum yaşamanın ümidini.

Şehirler geçiyorum, birer birer,
Kafamın içinde ki bulutlar dağılmıyor, yine de
Ötelere yol alırken, dar çizgilerde,
Geri de bıraktıklarım, kalıyor hep sinemde.

Aile fotoğrafım sallanıyor, iç dikiz aynasında,
Arada bir gözüm kayıyor, gayri-ihtiyari.
Altımda ki TIR, dert yükümü çekiyor edasında,
Meydan okuyor yollara, o at, ben süvari.

Rüzgarın ivmesine meyletmiyor, tekerlekler,
Sağlam basıyor, asfaltın karasına.
Zil takıp oynuyor, beynimde ki öncelikler,
Tempo tutuyor, ekmek parasına.

Tek tek saydım, her yola çıkışımı,
Bu, 1345''incisi, dönüş seferimle,
Nazarlığa dizdim, amiyane bakışımı,
Tek tek yaydım, yollara emeğimi şerefimle.

Bazen ıslık çalıyor dudaklarım, sivrilerek,
Bazen radyonun müziğine kaptırıyorum kendimi.
Ama bildiğim bir şeyler var, gülüyorum sevinerek,
Seviyorum bu meşgaleyi, unutuyorum derdimi.