13. Sone
Ah, keşke hep kendin kalabilsen! Fakat sevgilim sen
Artık kendinin değilsin dünyada yaşamıyorken:
Gelmekte olan bu sona hazırla kendini,
Ve aktar birine o şirin suretini.
Sende emanet olan güzellik bu şekilde
Sönümlenmez işte: sen böylelikle
Ölümünden sonra sen olursun yeniden,
O şirin çocuğun senin şirin biçimini taşırken.
Azgın fırtınasına karşı zemheri günlerinin
Ve o sonsuz soğuğunun kısır öfkesine karşı ecelin,
İnsanı koruyan güzelim bir evi kim bırakır çürümeye,
Onarıp korumak varken tutumlu bir biçimde.
Ah, bunu müsrifler yapar sadece! Sevgili sevgilim, bilirsin
Bir baban vardı senin: bırak, oğlun da böyle söyleyebilsin!
William Shakespeare (1564-1616, İngiltere)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 29.12.2020 16:32:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sonnet 13 by William Shakespeare O, that you were yourself! but, love, you are No longer yours than you yourself here live: Against this coming end you should prepare, And your sweet semblance to some other give. So should that beauty which you hold in lease Find no determination: then you were Yourself again after yourself’s decease, When your sweet issue your sweet form should bear. Who lets so fair a house fall to decay, Which husbandry in honour might uphold Against the stormy gusts of winter’s day And barren rage of death’s eternal cold? O, none but unthrifts! Dear my love, you know You had a father: let your son say so.
TÜM YORUMLAR (1)