12 Yaş Şiiri - Hakan Arıkan

O;
Sesi rüzgardan bir çocuktu.

Gözlerin de;
Kucak dolusu kırmızı güller taşır,
Elleri;
Tüm şarkıları ezbere bilir,
Merdiven sularından akıp,
Denizlerin Poseidonu olurdu.

O;
Konuşunca yıldızlar susardı gönüllü.
Gece pes eder,
Teslim olur du güne.
Sarılıp giderdi koynundan Ay,
Gönüllü.
Utanırdı tüm sözcükler,
Söylenmiş olduklarına.

Aşkın intihar ettiği gün,
12 yaşındaydı.
Ve ilk öpüşünü,
Ölümden aldı gönüllü.

Belki ilk kez üşüdü,
Çok uzakta birinin siyah saçları.
Sarı bir sızı gelip yerleşti,
En güzel odalara,
En güzel uykulara.
Ve en güzel aşk,
Bırakıldı Onlara.

Nedir ki artık 13 yaş?
Onların dünyasında nefes almaktan başka.

Hiç uçurtma uçuramadı,
Onların maviliklerinde.
Sınırlıydı,
Kapalıydı gökleri.

Bir damla göz yaşıyla bırakırken,
Son nefesini bir yıldızın kucağına,
Nasıl girebilirdi 13 yaşına.

Bir gün kendiliğinden büyür her çocuk,
Ve kasvetli bahçelerdir,
Ellerimizden tutup gezdirdikleri.
Kara kara ormanlardır,
Armağan ettikleri.
Oysa;
İlk gülümseyişte,
Yaşlanıp gitmiştir her çoçuk.

Ankara Mayıs 2002