12 Şubat 1975 Şiiri - Kerem Babacan

Uykum birazdan gelir.sen aklima geldigin gibi
saat hiç şaşmaz on ikiye yirmi kala
koymundaki yanlizlik annemim ninnisi gibidir
koca adam oldum ama ne çare
uykuya direniyorum sana karşi koyamadigim için
ne zaman gözlerimi kapasam
sen düşüyorsun gözlerime....
sonra rüyalarima
kısa bir an mutlu oluyorum gece hiç bitmese
öyle bir kaptirmişimki hayaline
girdigim okyanuslarda yüzme biliyorum
sen yanimdasin varligin ölümü korkutuyor....
güneş yüzüme düşüyor sabahlari
ben halen rüyadayim
sersem bir kalkiş ve sana sesleniş
neredesin biktim artik saklanma bir sabah yanimda ol
bıktım seni aramaktan be hadi sana diyorum
dedimya halen rüyadayim
annem yan odadan sesleniyor
oğlum kalk sabah oldu halen ayni rüyadasin
annem üzülüyor halime
kahvalti yapmadan düşüyorum sokağa
herkes uykusunda tatli tatli
ben koca bir kabusdan sonra ayaktaydim ama kimse bilmiyordu
her gece bir hayalle savasmasi bir gün yeniyor birgün ben yeniliyorum
esir düştügüm vakitler.sana şiir yaziyorum
sonra kendimi toparliyorum ve bu sefer ben taaruza geçiyorum
bu sefer sen yeniliyorsun ama gururlusun diz çökmüyorsun ömünde
ya beni birakcaksin diyorsun yada öldürecek
biraksam biliyorum bir daha hiç gelmeyeceksin
öldürsem ben katil değilimki sen bakma benim ordularima
sana kiyamam seni ögzür birakiyorum
bense ölümü tercih ediyorum
bu sabah son kez doganin güzelligini havayi yagmuru güneşi
sonkez hatiralari tazeleyip ufak ufak gitmek lazim
merak etmeyin bu yazdiklarim ancak ölünce anlaşilacak
on iki subat bin dokuzyüz yetmiş bes
kar taneleri yeni düşüyor memleketime heryer bembeyaz ölüm gibi
uzun ve huzurlu aci çekmeden ölmek
silahi dayasam beynime olmaz ya iskalarsam
en iyisi ucurumdan atlamak olmaz ya melekler kurtarirsa
ee yoksa ölmeyi bile beceremeyecekmiyim.....
kalbim tutuk tutuk bu siralar alişamadim sensiz yasamaya
alişamadim işte By pinokyo 29 Haziran 2005 Çarşamba