12 Eylül Şiiri - Yılmaz Özdemir

Devlet babaydı vatansa ana,
Hep böyle anlattılar bana,
Özgürlüğü yaşamadım kana kana,
Korkularla büyüttüler.

Günahtı sorgulamak imanı,
Beni boğardı cehennemin dumanı,
Zebaniler bilmez idi amanı,
Cennet ile avuttular.

Sağdaydı ne varsa her şey sağda,
Gözetlediler bizi kentte köyde dağda,
Atomun bile parçalandığı çağda,
Çıkmaz yolda yürüttüler.

Dört eğilimden parti kurdular,
Her desteği zenginlerden aldılar,
Yoksul halkı yüreğinden vurdular,
Bu ülkeyi İMF’ye sömürttüler.

Tonton Çankaya’ya çıkınca,
İktidar Baba’ya kalınca,
Paşaoğlu koltuk değneği olunca,
Demokratlık masalıyla avuttular.

Derken geldi hacıyla bacı,
Tarikat şeyhleriydi baş tacı,
Bize kalan tarifsiz acı,
Susurluğa fasa fiso dedirttiler.

Müziğimiz arabeskle poptu,
Eğlencemiz televole toptu,
Sanatçı dedikleri halktan kopuktu,
Bir ulusu kültüründen soğuttular.

Yükselen değerdi milliyetçilik,
Asıl olandı AB’cilik,
Uzlaşma kültürü gerçekçilik,
Bütün ilkeleri yamulttular.

İMF’ye devrettiler memleketi,
Kalmadı tarımın bereketi,
Avrupa’dan geliyordu yiyecek eti,
Ülkeyi dışarıya bağlattılar.

Madenler doluydu cesetle,
Koltuklar değişti kasetle,
İftiralar atıldı binbir hasetle,
İblis'e bile dua okuttular.

El eleydi hacı ile cemaat,
İlkeleri koşulsuz biat,
İçi başkaydı başkaydı surat,
Hazineyi kutuya kapattılar.

Gün gelip halkın hesap soracağını,
Küllerinden yeniden doğacağını,
Öfke selinin hepsini boğacağını,
Bu ulusun ne olduğunu unuttular.