12 Bir Adam Müzesi Emekçisi: Demircemmi ...

A/...
Sahici adı her ne ise unuttum
Demircemmi derdik biz ona.
Kalın ve kıllı bilekleriydi
Çocuksu gözbebeklerimize ısmarlanan.
Her daim açık göğsünden
İlkbaharleyin fışkıran neydi?
Çimen mi? Çiçek mi?
Yoksa gözlerimize batan diken miydi?
Omzu öyle geniş
Sayın ki bir ucu mağrip’te
Diğer ucu maşrıp’ta.
Sanki bizim demircemmi
Masallardan fırlayan bir devdi.
Demircemmi derdi çocuklar ona
O hepimizi severdi...
B/...
Demircemmi derdi körükler ona.
Kıvılcımlar ekerdi karanlık geceye karşı
Gündüz çiçek çiçek açılsın diye.
Hayalleri pembe şerare
Balyozu som demirdendi.
İpek ipek burulurdu elinde her şey.
Daldırınca ham demiri ateşe
Ne ateş kalırdı, ne demir.
Hey gidi hey! ..
Onun dövdüğü sadece ömürdendi.
Sahici adını unuttum ama
Dünyası demircemminin
Kor ateş ve marsık kömürdendi...
C/...
Sahici adı neydi bilmem
Ama
Dükkânı dumana keserdi günboyu.
Körüğü nefes nefese.
Elinde kocaman bir çekiçle
Durmadan dan, dan, dan! ..
Daha güneş doğmadan
Başlardı onda canlılık.
Delikanlılık ise babadan kalıktı.
Yüreği tenhaydı demircemminin
Amma dükkanı kalabalıktı...
Sahici adı her ne ise unuttum
Demircemmi derdi müşteriler ona
Tüm derdi bir parça dünyalıktı...
Ç/...
Demircemmi derdi çekiçler ona.
Onun el emeğiydi
Havalinin tekmil demir aksamı.
Saban demirini o burunlardı.
Boyutlara geçit veren menteşeler onundu.
Çekiç, kerpeten, keser...
İster kazma olsun istenen
İster balta ve nacak
Hatta kap–kacak...
Dedik ya bilcümle metal eşya
Yeniden şekle girerdi.
Demircemmi ne eder, ederdi.
Onun usta ellerinde herbir şey yenilenirdi...
D/...
Sahici adı her ne ise unuttum
Bütün dünya demircemmi derdi ona.
Yana yana ve bütün ömrünce
Cehennemi bir ocağın başındaydı.
Demircemmi öldüğünde
Asırlık bir çınarla emsal
Yani yüz yaşındaydı.
Ateşlerle yana yana yaşadı
Yattı metallerle yanyana
Çünkü mezarı onun
Şehrin alt ucundaki hurdalıktaydı.