11. SAAT Şiiri - Hakan Karaduman

11. SAAT (Amazon kadınının sıradan bir günü)

Dün gece olurken döndüm evime,

Evim,

İş bekler, yarın için soluklanmalıyım

Evim, kalıp gittiğim, perdelerini yıkadığım,

Çamaşırları özenle kuruttuğum küçük balkonum

…

Çamaşır eserken birden yüzüme çarpan denizin esintisi

Gözüm esintinin geldiği yerlere kayar, bakarım.

….

Hızlıca geçiverir gece, birkaç sigara, kahvem elimde

Mutfakta cam şişe,

Kayıverir elimden, düşer parça parça

Dalga dalga yayılır cam parçacıkları, elim!

Damla damla hüzünlenirim,

Bakakalırım,

cam parçacıkları elimi kanatırcasına, elime alırım,

Öfkeyle, ama , isyan edemem; çocuğum benden ister

Benim kesilmiş sütümden

arta kalanlarla beslenir, kızamam

isyan hakkım yok!!!

Cam kırıklarını toplarken, parlayıveren minik parçaları yüzüme

Bana, ben olmuşa, köleye, kendini feda edişe, mutluluk hırsızlığıma

Beceremediğim hırsızlığa bakarım, bakakalırım…

Nefes alacak kadar para kazanırım, kızım, yaralı göğsümden beslenir;

İsyanımı ruhuma geri çağırırım…

Beynimde,

Çabucak geçer kısa tatilim: ülkem rengarenk sahiller, serin dağlar, ovalar

Bilirim gidemem

Sabah uyanmam hep uyandırılırım; bir insanın var olma mücadelesi

Ve işim,

Binlerce sorular gelir üzerime sabır taşı yarılır, yanıt ararım; yanıtlarım…

Öğle arası bir gölge ağaç ararım; şehrim tükenmiş, yağmalanmış, sıcaklara terk edilmiş

Derin bir nefes alırım, sigaramdan isteksiz bir nefes

Kızım gelir aklıma, onun yaşayacağı gelecek günlere takılı kalırım

Pazartesidir cami avlusunda unutulmuş bir gün,

Sigaramı daha yakmadan cam kırıkları aklıma düşer,

İçimde deli bir soru

nereye kadar?

…

Bütün zamanımı kaplar ölülerin kokusu; eve ulaşmak isteğim

Adımlarım sertleşir nefesim derinleşir, zorlaşır, temiz hava ararım

Düşünürüm, bugün de ben kazandım, yenemediniz beni, temiz bir hava istediğim

Bir göğsümü kesip attım oklarımı hedeflere isabetli atmak için,

Ne yazık kimseye zarar vermedim, veremezdim, herkesin yerine ben ölmeyleydim.

Yaralıyım.

Tüm roller üzerimde, ölemedim.

…

İlk uykuya dalarken içimde cennetten bir senfoni kulaklarıma gelir,

Biri duyar bana seslenir, ben uykumun devrimci başkaldırısındayım;

Bugün de yaşıyorum!

11 saat, on bir verdiğim bana ait olmayan, saat

Yarın belki 12 saat, delirebilirim, belki yine 11 saat,

ben bittim,

Diyemem…

Yunus der:

“Her dem yeniden doğarız, bizden kim usana ki..”

Huyum çok pistir; sürekli yeniden doğarım,

Eksilerek belki… Ama her sabah yeniden…

Kızım süt bekler, kedilerim sevgi, ben onlara sığınırım.

Çöpüm çok ağır değildir, ne tükettik ki?

Ve isyanım sessizliğime gömülür;

Haykırım, bilirim kimseler duymayacak,

Haykırım;

Zaman çalıcı olmak isterim, bir deniz kenarında serin sularda ayaklarım

Buz tadında bir bira, tüm zamanların beni unuttuğu anda

Yeter, yeter artık hayat, yeter!!!

Diye,

Haykırırım.

17 temmuz 23