109 Şiiri - Şevval Kızıldağ

Silik anılara geri döndüm dün
Yıllar öncenin adımları karışmış tozlara
Sesler sinmiş tavana
Kimse dokunmamış buraya, koltukların yüzünü değiştirmekten başka
109 numaralı kapının ardında çocukluğum
Ve şimdi ben ve içimde sen ve uzakta sen
Sessiz hıçkırıkların bağırışları ince ruhuma dokunmalarıyla meşhur
Teslimiyetleri kadere boyun eğen herkes gibi
Şiir defterimi evde bıraktım eksik hissediyorum kendimi
Sözlerinle dolu kağıtları kaybettim bana yenilerini gönder
Hissetmiyor musun arada kalmış tasvirlerini
Fraktal kelimelerim senin zamanlarını yitirince anımsamak ihtiyacındandır
Yaklaştıkça sonsuz
Karmaşık ve muazzam
Çözebildiğim çeyreği öte yandan
Yeni bir kenti özümseyerek ağır ağır
Ve sevdanın asıl savaşını vereceğinin dedikodularına aldırış etmeden yürürüm ayazda
Tanık olmadan onlara
Sen de kapat pencerelerini
İçeri al çiçeklerimi kurumadan
Ellerimle yetiştireceğim mavi gülü
Artık hiç yılmadan