107 Devam Şiiri - Emre Doğan

Nefes alamıyorum gardiyan.
Kör olanın gözleri bağlanmaz.
Gözyaşlarımı nehirlere balık olsun diye bırakıyorum,
Umutlarımı ise olmayacak olan çocuğuma.
Nefes alamıyorum gardiyan.
Bu son şarkı olmamalıydı,
Daha hiçbir şey söylemeden sözlerim kesildi.
Biraz yavaştan alalım ölümü,
İki nefes daha almak ve görmek istiyorum,
Hiç görmediğim ağaçların yeşilinde dans etmek,
Vapurdan martılara el sallamak istiyorum.
Daha hiçbir şey görmeden ölümü görmek istemiyorum.
Nefes alamıyorum gardiyan,
Son anımı karanlık bir kefende geçirmek kural mı?
Çıkartın kafamdakini.
Bacaklarımı hissetmiyorum.
Bu nasıl bir duygudur?
Biraz sonra yok olacak olmanın verdiği boşluk.
Her şey yok olacak ve dünya benim için bitecek.
Nefes alamıyorum gardiyan,
Biraz izin verin hatırlayayım.
Çocukluğumu ve annemi,
Masum olan her şeyi biraz daha tadayım olmaz mı?
Bu acele neden?
Tamam, söz veriyorum öleceğim,
Böylece dünya temizlenecek öyle mi?
Tamam, gardiyan son kez şarkımı söyleyeceğim.
Şimdi elini tutmak istiyorum hep hayaliyle olduğum,
Hiç yemediğim yemekleri tatmak ve şarabı içmek.
Rüyalarımdan uyanmak istemediğim o gün yeniden gelsin,
Hayatın bu kadar keskin bir çizgiyle ayrıldığını bilmiyordum.
Nefes almama yardımcı ol gardiyan.
Eski dostum.
Eski sevgilim,
Hiç sevmeyenim.
Hepsini istiyorum,
Son kez bakmak ve görmek için getirin.
Okuyacağım kitapları, izleyeceğim filmleri,
Dansları ve kemanları getirin gardiyan.
Hepsiyle helalleşmek istiyorum.
Karanlığa batmadan önce,
İnsanın insana huzuru vaad ettiği yaşam için ölüyorum.
Nefes alamıyorum.