102. Sokak Şiiri - Zeynep İrem Akyazı

var olmanın zevkini tadıyorum seninle
bütün doğuşları yaşıyorum nefesinde

bilmediğim şehrin
en güzel sokağı çağırıyor bizi
hiç unutmam elleri değmişti
ve yeni bir ufukta açmıştı zihni

korkularım döküldü o nehre
seninle yaşlanmayı diledim
bir banka döküldüm elimde kalbimle

göz görmez gönül dinlemez oldu bu vakitte
sana ve bana rağmen
aşk çağırırdı bizi geçtiğimiz her yerde

görkemini kendine sakla ışık
ben bu gece karanlığını dinleyeceğim
birkaç çığlık işitse de umudum
kalmaz ruhum yerlerde bitik

ısrar etme gözlerinle
sana geldim elimde bir bilmeceyle

seni biliyorum sevgilim
aşktan kaçan
aşka saklanan
ve kapatan gözlerini kalp krizlerine

ben bu sabah seni unutmanın eşiğinden çevrildim
ben bu sabah bütün yeminlerimi zehirledim
bu sabah uyandım
seni yeniden sevdim