10 Kasım Şiiri - Şanver Sarısaltun

Yarıldı yedinci katından
Gökyüzü,
Sanki kılıçtan almıştı yarasını,
Üzgündü.
Çarpışıyordu bulutlar,
Yıldırımlar çakıyordu,
Ağlıyordu, İsyandaydı.
Evren.
Bir acı sarmıştı,
Dünyayı.
10 Kasım 1938 de,
Saat 9 u 5 geçe.

Topraksa simsiyah,
Yarattıklarını örgütlemiş,
Başaklar açmamıştı.
Menekşe, gül boyun eğmiş,
Arılar kovana girmez olmuştu.
Uçan kuşlar, yıldızlar,
Ay bile Güneşe küsmüş.
Yastaydılar.
10 Kasım 1938 de,
Saat 9 u 5 geçe.

Mehmetcikler nöbette,
Öğrenciler boykotta,
İşçiler grevde,
Nefes almıyordular.
Anaların bayatısı,
Babaların sigarasının
Dumanına karışmış,
Arşa direk olmuştu.
Hayat durmuştu,
Ülkemde.
10 Kasım 1938 de,
Saat 9 u 5 geçe.

Her kes sanki donmuştu,
Yaş doluydu gözleri.
Akıllara çakılmıştı,
Zımba gibi sözleri.
Yas tutmak yakışmazdı,
Devrimlerle ileri.
10 Kasım 1938 de,
Saat 9 u 5 geçe,
Halkı söz verdi ona,
İzindeyiz, mutlaka.
Emanetindir bize,
Sahibiz ülkemize,
Sen kalbimizde yaşa,
Mustafa Kemal Paşa.