10. Günün 11 Saati Şiiri - Ecren Binici

Küçükken ekmeğimi attığım çöp
Hâlâ aynı yerde, o ıssız köşede
Ağlamıştım ekmeğimin ardından
Şimdiki gibi tutamadığım yaşlarla
Kaç yıl geçti üzerinden
Hâlâ aynı yerde
Onun önünde utanarak duruyorum
Zorundaydım, beslenmem bitmeden eve giremezdim
Ve asla pişmanlıklarım terk etmezdi
Okuldan döndüğümde karnım aç, zihnim tok
Sofrada bir dilim ekmekle doyuyordum
Onca yıla rağmen, yine ben...
Yorucu, kalemimi kağıtta gezdiriyorum
Ağzımdan çıkanlar uykuda yorulmaktan farksız
Dizlerimde yara-bantları
Ve geriye kalan birçok beyaz iz
Kaldırımda eşlikçim, kendimleyim
En aciz halimleyim
Ve evet, mutluyum
Ne mutlu-
-Türk’üm diyene?
Havalar mayhoş, güzel yazlar geliyor
Belki de...
Bilemiyorum kaptan/ Kusurluyum
Belki de...