10 Dakinanin Hikayesi Şiiri - Nilufer Ucuk

Bugün on dakikalık mola da, sigara içerken önümde uçuşan bir kaç yaprağa takıldı gözüm.Rüzgar nerden eserse o tarafa doğru savruluyorlardı.Tıpkı yolunu kaybetmiş insanlar gibi...

Içlerinden biri vardı ki sanki meydan okuyordu esen yele...Elinden geldiğince yerinden oynamamaya gayret ediyor,bazen hafif sallansa da yolundan asla dönmüyordu.Hep aynı yöne bakıp duruyordu...
-'işte' dedim,kendi kendime.
-'Bu benim yaprağım.Tıpkı benim Ulu Çınarım gibi...
Ne kadarda kendinden emin.Hiç bir rüzgar onu yolundan dönderemiyordu.Oysa ne kadar hafif ve narin.Rüzgar sürüklese de kendi yönüne gidiyor.Diğerleri gibi bir oyana bir bu yana değil.Hep aynı yöne gitmeye çabalıyor.'

Benimde bir Ulu Çınarım vardı ya...Sende bilirsin o Ulu çınarı.Yıllar yaşlandıramadı,yıpratamadı.Onca kar yükünün altında kaldı,öyle fırtınalar atlattı ki kolunu kanadını kırdı ama bedenine,yüreğine zarar verdirmedi... Vede asla yaşamı sevmekten vaz geçmedi.Her bahar yeniden yeniden yeşerdi.Kırılan dallarınının yerinden yenisi çıktı.Her zaman yaşama coşkuyla
'Merhaba' dedi. Bedeni dimdik yıllarca ayakta kaldı.Ne kadar haşmetliydi bilirsin.Dünyanın yükü omuzlarındaydı.O yinede dimdikti.Yıllara,yüklere,görevlere meydan okurcasına...

Sonra kendimi düşündüm...Cılız, minik dalından kopmuş yaprağa tekrar tekrar bakarak...Yıllarca yaptığım şeyleri, yeni gelecek yıllar da da yapmak istedikleri mi...

'Mevlam izin verir de yaşarsam...
Hayalleri mi...Neydiki benim hayallerim...?
Var mıydı...? Elbette vardı,olmaz mı?
Yoksa hayallerimi de yağan kar, esen boran,yel gibi birileri budadı mı?
Yok,yok! Kimse benim hayallerimi budayamaz.' Dedim.Kendi kendime.
'Ancak ben budarım kendi hayallerimi birde Ulu Çınarım....
Hani şu 'Benim' dediğim Ulu Çınarım var ya işte o!
Onunla birlikte kurduğumuz hayallerimiz var.Benim tek başıma hiç hayalim olmadı ki.

Öylesine yaşadım yıllar yılı...O, ne zaman çıktı yoluma, indirdi dallarını sardı sarmaladı yolumu,yüreğimi, kapladı bedenimi...
Benim hayallerimde onunla başladı işte...Daha doğrusu 'Bizim hayallerimiz.' Demeliyim.
Öyle ya tabii ki onunla birlikte kurduğumuz hayallerimiz 'Bizim hayallerimiz.'Olmalı.
Daha önce hayalim yoktu ki benim.Benim ruhumda,bedenim de,yüreğim de ikamet eden o, Ulu Çınarım.
Benim yüreğimde eşi benzeri olmayan o, Ulu Çınarım.
Hani; Kendime dayanak yaptığım,gölgesinde dinlendiğim,serinlediğim bazende dallarının arsına sığınarak kendime efsun yaptığım...
Beni koruyan, kollayan Ulu Çınarım...
Hani 'Mabedim' dediğim.Günde beş vakitten çok daha fazla düşündüğüm...Yüreğimin deli rüzgarı, Ulu Çınarım.
Onunla kurdum bütün hayallerimi...Dedim ya yalnızca o ve ben budarız hayallerimizi...O ve ben...

Sonra; Döndüm yoldaki kuru yaprağa...Uzun uzun baktım.
-'Yolun açık olsun,güçlü yaprak.Seninde sonun toprak...Binlerce hayalin varsa da yinede sonun topraktır toprak. 'Dedim.
Oda bana
-'Ne kaldıysa ömürde yaşamak gerek anlamlı ve coşkulu.Gerçekleştirmek gerek hayalleri bir bir ömür vefa ettiği sürece.Yarın toprak olacakmış gibi düşünerek,bir saniye kaldıysa bile değerlendirmek gerek coşkuyla, anlamlı bir şekilde. ' Dedi.

Hüzünle baktım yerde ki yaprağa...
-'Ölmüş gidiyor ama hala coşkulu ve anlamlı yaşamdan bahsediyor. ' Dedim içimden ve gülümsedim ona...
Sanki ona can verecekmiş gibi...
Çoktan sönmüş olan sigaramın izmaritini atarak, işime döndüm yeniden hammallık yapmak için...