“1 ALLÂH ve Resim”

Tasavvurla anlarım gördüklerim bir resim,
Hakikat olmayan şey linç edilmiş hislerim…

Akla az şey geliyor ya da akıl bilgisiz,
Sual sormasan dahi Rab ile iç içeyiz…

Nefisler kin denilen zevklere bulanmış,
Geçmiş karanlığında saçılıp dağıtılmış…

Kimi hapishanede, Rab’biyle yakınlaşmış,
Kiminde yorgun kalpler evliyalığa varmış…

Kimi huzursuz olmuş kaldığı inkârıyla,
Kimi cennet bekliyor kıldığı namazıyla…

İster aşk de istersen kin sen, merhameti edin!
Ruh için ölüm yoktur montajlansa da resmin…

Evvelsiz ve ebetsiz düşünebilirsen an!
Çizilmiş desenleri olacak tasarlayan…

Ecellerinden sayma zaman kavramlarını,
Ya da sıfırdan büyük çalgısız, barlarını…

Rüyasız uçan kuşlar ırmak ve nehirlerle,
Gökyüzünde bulutla ormanlar da Rable…

Çok boyutlu resim ki içindekilere var,
Serpiştirilen ruhlar eksilmeyecek kadar…

Hepsi bizler için Rab’bimizden çizilen,
Daha da ötesiydi, yokluktan var edilen…

Aleni saklatılmış tasavvursuz mekânlar,
Resmin içindekine ilhamından sunanlar…

Kâinatta serilmiş tek Rab’den el atılmış,
Yarım bırakılmadan ol ile tamamlanmış…

İç organlara kadar, duygularla bezenmiş,
Gök ehli zümresine düşünceler eklenmiş…

Gece uykusuna da tok kalır hakikatler,
Evvelinden yazılmış yansıyan gerçekler…

Mavi, pembe naylonlar kaplar düşlerimizi,
Sevimlilik tat değil sabah üzse de bizi…

Yağan yağmurlarla gel arın düşüncelerden!
Yağmadığı zaman da çıkma resmin içinden…

Bir ebru kokusundan, safrasından, yağından,
Formatlanmış sevginle koştuğun hep yaradan…

Bu apaçık manzara ressamsız olmasın mı?
Resim içinden kabul etmesin mi duamı?

Resim var demek için kâğıt kalem mi olsun?
Ressam malzemeleri üç beş yerde bulunsun…

Veya el yazısıyla falanca resmetmiştir,
Gül ağacı çerçeven çok kez perçinlenmiştir…

Bu resmedilenlerin bir de sahibi vardır,
Nefisliler gözünde hatırı sayılandır…

Ruh senden çıksa dahi kopyaların eksilmez,
Ressam resmini sunmuş benlikle erişilmez…

Ölmesen de sen sensin daima seninlesin,
İsimsiz ölülerinden Mehmet Tevfik ilesin…

(2011)