093 Dünya Kimseye Kalmaz

İnsan ömrü su misali kıvrım kıvrım akarken;
Gahı durgun, gahı coşkun kaybolur mecrasında!
Ben-i Adem geçmişine dönüp dönüp bakarken;
Düğümlenir hatıralar aklın en ücrasında...

Delikanlı çağlarında akarken deli çaylar!
Zapt etmesi mümkün mü hiç, oyarken yatağını?
Hatırlanmaz o demlerde nasıl geçerdi aylar?
Bulandıkça hatıralar kapatır yutağını...

Bir zaman ki, akıp gider fark ettirmez kendini...
Anlamak zor; neyin, nasıl azalıp gittiğini!
Gün güne hiç uymaz artık bulamazsın dengini,
Son nefeste anlar insan ömrünün bittiğini...

Zaman azılı bir hırsız, hep ömürden çalar o!
Boşaltır tüm hayatını, sanki hacizci gibi...
İnkıtalar yaşansa da alır da kurcalar o!
Saat elde, gözler yolda, iz sürer izci gibi...

.....

Neye yarar kavga, niza, ne kov ne kovul gönül!
İnsan gönlü dost evidir, elbet sevgisiz olmaz...
Gönül yap ki gönül kazan, sev ki hep sevil gönül!
Ömür belli, gün sayılı, dünya kimseye kalmaz...

Antalya-2013/02