06 temmuz 1995 Şiiri - Caner Kaçan

Bu cümlelerimi yazıya dökmekten veya sözlü olarak başkalarına söylemekten nefret ediyorum, sanki şiir yazmak veya bir hikaye anlatmak acizlik edası yaratıyor karanlık dünyamda, daha ne kadar aciz bir insan olduğumu sorgulayamadan bunları yazmamın verdiği pişmanlık ve şu an bu cümlelerimi sana dinletiyor olmamın hüznü var içimde. Düşüncelerimi ve fikirlerimi artık taşıyamıyorum ve de anlatamıyorum. iki zincire bağlı gibiyim, bir zincir beni kendi karanlığına çekmek için kuruntular dolduruyor kafamda, beni ona inandırmaya çalışıyor. diğer zincir benim ellerimde her ne kadar kendimi karanlıktan çekmeye çalışsam da bunu yapamıyorum ve zorlanıyorum, etrafımdaki insanlara baktığımda ruhlarında karanlık göremiyorum, hayatı her türlü mutlu yaşayabiliyorlar kendilerine ait bir yalan bile uydurup ondan eğlenmesini ve de kötüyü düşünmemelerini görüyorum, bu güçlülük mü yoksa korkaklık mı? İnan bunu çok sorguluyorum, gerçeği bulmak için karanlığı mı görmeliyim yoksa hayatı yalandan da olsa mutlulukla mı sorgulamalıyım, bunları düşünmek acizlik midir? Yaptıklarım çocukça mı? Artık hiçbir şeyin cevabını net olarak bulamıyorum. Bunları söylemek bile utanç verici geliyor, sırf bu utançlığımdan dolayı kimsenin olmadığı boş dehlizlerde yaşamayı yeğlerim. Cümlelerimi kafamda toparlayamıyorum sormam gereken on binlerce soru ve bulmak zorunda kaldığım cevaplar altında eziliyorum, her saniye bir soru daha doluyor kafama. Ne yapacağım hakkında fikrim yok, dayanamıyorum bu fikirleri düşünmekten artık zamanımın ve gecemin gündüzümün karmaşıklığı arasında ezilip büzülüyorum. Kimseyi tanıyamıyorum, kimseyi göremiyorum, kimsenin varlığını hissedemiyorum, içten içe yalnızlaşıyorum, kayboluyorum sanki kendimi yavaş yavaş acı çeke çeke öldürüyorum, eminim bunları kimseye anlatamayacağım beni psikolojisi bozuk bir deli olarak görmeni istemiyorum. Günlerdir kendimde değilim mutlu olamıyorum, gülemiyorum, sanki her güldüğümde ruhuma derinlemesine bir diken batıyor, acınmak istemiyorum acımalarını istemiyorum. Neyi yediremiyorum içimde bilmiyorum, her şeyin farkındayım ve bunlar canımı yakıyor. Kendi bedenime yabancılaşıyorum, sevdiğim kızı yabancı olarak görüyorum onu tanıyamıyorum, kime nasıl davranacağımı bilmiyorum. Kimi nasıl hissedeceğimi kime nasıl hissettireceğimi bilmiyorum. diyorum ya acizlik yaşıyorum diye yaşamın verdiği acizliği boynuma kolye yapmış bekliyorum. Varlığımın yokluğunu hissediyorum ama yetişemiyorum. Kendi kurduğum odaya yabancılaşmışım yatağım gurbetim olmuş tekli koltuğumda uyumaktan başka çarem yok. Kendimi ilk kez bu kadar değersiz ve aciz hissediyorum. İlk defa bu kadar yorgun ve ilk defa bu kadar mutsuz. Sessizliğim yardım çığlığı atıyor, fakat feryatlarım sessizliğimi aratmıyor.