05 Işık ve Aşkın Rahminde Konuksun Kerem

Apostol'la Yedinci Sayfaya Düşülen Ebcet

1/:
Şahım, var belle ki sen de bir yanık Kerem'sin,
Ya da keşişin duru gözlü kızısın,
Yani ay ışığı altında bir Aslı'sın...
***
Işığın,
Ve aşkın,
Kutlu rahminde,
Ağır bir konuksun,
Say ki bu gece ey Kerem...
Bir azgın aslandır rahme giden yolda,
Ve aslında her kalemin keskin ucu,
Şır şır akansa özlem pınarıdır tarihi gılmanda,
Ve ne renk olursa olsun o akan iksiridir aşkın,
Seni kucaklayanlar da sevdanın dallarıdır yaşam bağında,
Benim enseme uzanan nasırlı bir parmak kalır o bağda,
Senin ise bahtına altın elmalar düşer masalsı maviliklerden.
2/:
Işığın ve aşkın rahminde konuksun say ki bu gece Kerem...
Gece yorucu bir beyittir tüm Mesnevide,
Ve dağ sıkletinde bir hörgüçtür mayaların sırtında kitap,
Bitap düşme zamanıdır sabaha karşılarda,
Şimdi rahlelerin dizi dibinde.
Şelaleler akar ya saç diplerinden dağların hani,
Işıktan çağlayanlar dökülür ya gezegenlerin ense köküne,
İşte o an ufukların dili üzre gezense,
Cenneti tehdit eden ateşin Arapça'sıdır,
Ağlayan ve ağız duvarını şişleyense bir necefi dervişi,
O gecelerde şahım ne kama keser seni,
Ne de acıtır neceflinin o mistik şişi...
3/:
Işığın ve aşkın rahminde konuksun say ki her gece Kerem...
Sana salınır sevdaların kök hücreleri oralarda,
Bana ise ruhumun kanayan yarası kalır bu çilehanede.
Dilim üzre yaladığım batın virdin lahuti tadınca...
Ama hız gerek dönerken semah direğine tutunup,
Unutup hızın hıza eş olmadığını şahım,
Bana kendi virdime söz üstü düşmek kalır...
Bedenimi sabırsız bir el alır,
Her gecede an be an çenttiğim yaralı yüreğimi yel...
Şiiri seversin bilirim,
Ki o da seni ve bendeni sever,
Usulca tutup kaldırır yerden belki ikimizi,
Mirzam ancak ruhumuzu temelli alır.
Işığın ve aşkın rahminde konukluğun her gece Kerem,
Ruhsuz bir pervane kadardır...