Onur BİLGE
Adam, hepimizi koyun gibi görüyordu. Ayakta uyutuyor, güzelce soyuyordu. Yolunacak kaz gözüyle görüyordu. Aptal yerine koyuyor, küçücük aklıyla kandırmaya kalkıyordu. Artık daha fazla dayanamadım:
“Siz onlara sormuyor, kendiniz tahmin etmeye çalışıyorsunuz. İsabetsizlik ondandır. Onlara sorsanız, akıl yürütmenize gerek kalmaz. Siz nerden bileceksiniz? Onlar bilir.” dedim, gülümseyerek.
Sesimdeki alaycı ifadeden anladı ya dalga geçtiğimi, kıpkırmızı oldu. Terlemeye başlamış olacak ki sağ elinin tersiyle alnını silmeye bir yandan da şüpheye mahal vermemek için ciddiyetini bozmadan okuyup okuyup, malum yere üflemeye başladı. Teyzemden de benden de alacağını almış olduğu için dediklerime kulak asmadı. Cevap verme lüzumu da hissetmedi. Zaten bizden de başını çevirmiş, solumdaki genç hanıma dönmüştü. Onunla konuşmaya başladığında yavaşça kalktık, kapıya yöneldik.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta