Koparmak değildi ki emelim o bağları!
Hatta her seferinde bağlamaya çalıştım...
Hadi çık gel deseydin kaldırırdım dağları!
Şimdi elimde mendil, ağlamaya alıştım...
Dünyaya sığmaz oldum, inan öyle dar gibi!
Düşünürüm ellerim, hep seni arar gibi...
Yanımda olmasan da, yokluğunda var gibi
Gönlümdeki yerini sağlamaya alıştım...
Başka düşen var mıdır böylesi bir sevi/ye?
Bakar dururum her gün camlardan biteviye...
Sanki bir gün aniden çıkar da gelir diye,
Şu yaralı gönlümü eğlemeye alıştım...
Elimde bir buruşuk rengi solmuş resimle,
Artık sona yaklaşan şu yorgun nefesimle,
Yare duyulsun diye kesik kesik sesimle;
Dağlarda keklik gibi çağlamaya alıştım...
Böyle miydi kavlimiz, nerede o hayaller?
Düşlediğim ne varsa talan etti yad eller...
Şimdi gülistanımda, kan ağlıyorken güller!
Dikenlerle sinemi dağlamaya alıştım...
Antalya-2014/02
TDK:
sevi: aşırı sevgi ve bağlılık duygusu, aşk...
eğlemek: avutmak, oyalamak, vakit geçirtmek.
sağlamak: sağlama bağlamak...
Kayıt Tarihi : 13.2.2014 20:47:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!