Anne rahmine düşen ikiz kardeşler,
Haftalar birbirini izlerken gelişirler.
Etraflarında olup bitenleri hissederler.
Birbirlerine hep aynı şeyleri söylerler:
Burası ne kadar harika, burada hayat var!
Anneyle bizi bağlayan bir kordon var.
Bu kordon sayesinde kolay besliyorlar.
Ne güzel ihtiyaçlarımızı karşılıyorlar.
Doğum yaklaşınca biri diğerine soruyor:
“Bütün bunların anlamı ne, neler oluyor? ”
Birisi, aklı başında, geniş bir yer arıyor:
“Daha fazla kalamayacağız demek oluyor.”
Kendi kendilerine: “Burada kalmak istiyoruz,
Elimizden gelen bir şey yok, onu da biliyoruz.
Kordon kesilince ne olacağımızı, merak ediyoruz.
Belki doğumdan sonra hayat vardır, bilmiyoruz!
Bir su ve film şeridi gibi akıp gider düşünceler;
“Bizden önce başkaları da geldiler ve gittiler.
Dönen yok ki doğumdan sonrasını söylesinler.
Belki anne diye bir şey de yok.”, diye eklediler.
Kardeşi: “Olmak zorunda.”, diye hemen itiraz eder.
“Buraya nasıl gelmiş olabiliriz, hayattayız ya! ”, der.
Öteki: “Sen hiç anneni gördün mü? ”, diye üsteler.
“Belki, rahatlamak için zihnimizden uydurduk.” der.
Son günleri sorgulamalarla ve tartışmalarla geçer.
Sonunda doğum anı gelir, çok tedirgindir ikizler.
Gözlerini başka bir dünyada açıp bir de ne görsünler!
Ağlarlar; Gördükleri manzaraya yetmiyordu hayaller.
İstanbul, 05.06.2006
Hasan KarahisarKayıt Tarihi : 6.6.2006 19:19:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
(''Dünyada iş olduğunu bilseydiniz,geri dönecekmişsiniz'' derdi annem,haylazlık yaptığımızda...Kendisi gitti bu kış...)
Doğumdan sonra hayatı varetmek(!) Elimizde/Çabamızda/Gücümüzde/Cesaretimizde
Kısaca EMEĞİMİZDE be yoldaş...
TÜM YORUMLAR (4)