04 BABA ' Olmak Şiiri - Murat Baltacı

Baba olmak ne güzel bir duyguymuş baba.
Seni, şimdi anladım...

Kucağından inmek istediğimde, hiddetini...
Ki bir oğul sevgisi şiddetini,
Anlayamamışım.

Pişmanlığım diz boyu,
Sana sarılamamışlığım var avuçlarımda
Hani,
Şöyle doyasıya.
Koparırcasına göğsünden yüreğini,
Öpememişliğim var gül çehreni,
Sana doyamamışım.

Baba olmak ne güzel bir şeymiş öyle baba,
Bir canlıya ortak olmak, başka bir canla...

Bir canda bulmak her iki bedeni
Ve koparırcasına göğsünden yüreğini
Yeni bir yürekte atmak.
Ne kutsal bir şeymiş düşünmemiştim.

Oysa unutmuştum hayalini bile
Bir tabuta konuluşundu son bildiğim,
Birde Annemin yanında ki mezarın.
Çocukluk işte,
Soğuk bedenine bile sarılamamıştım.

Babasız olmak ne kötü bir şeymiş baba.
Babasız büyümek…

Ve büyütmek hayallerini,
Her soruluşunda, Baba Mesleği
Eğip boynunu, O öldü diyebilmek sadece
Yetim damgasıyla yetinmek,
Ve yerinmek her kötü söze.
Ne kâbusmuş baba.
Hala Uyanamamışım.

Şimdi Sen geliyorsun aklıma
Hayal meyal...
Hatırladığım kadarıyla...

Yüzündeki çizgiler,
Ve Yıllara Yenik yüreğin...
Cigaranı, içten içe çekişin geliyor aklıma baba.
Ve bana sarılmak isteyişin,
Senden sebepsizce kaçışım geliyor...

Oysa bilirdim beni ne çok sevdiğini,
Her şeyin bendim, Bilirdim...
Seni Anlayamamışım.

Baba olmak ne güzel yinede baba.
Babasız büyümüş bile olsa, o baba...
Hep yarım kalsa da bir yanı,
Baba olmak ne güzel şeymiş baba.

Artık kızmıyorum da sana,
Erken yaşta gittin diye,
Beni yetim koydun diye gücenmiyorum.
Korkuyorum sadece,
Sana veremediğim sevgiden,
Ve korkuyorum çocuğumun da bana
Aynı duyguları hissettirmesinden...
Korkuyorum baba,
Onu doyasıya öpememekten...
Ve doyamamaktan... kokusuna...
Bu duyguya hala alışamadım...

Baba olmak ne garip bir şeymiş baba...
Sevinci ve hüznü aynı yürekte taşımak,
Bir can bulmak,
Bir yandan ölümüne alışmak...

Bil ki Çok Pişmanım baba...
Bilseydim ayrılığın erkenci...
Şöyle öpmez miydim doyasıya seni...
Bir daha bırakmamacasına...
Koparırcasına göğsünden yüreğini....
Koklamaz mıydım ellerini...
....
Afet beni baba...
Çocukluğumu affet,
Ki ben şimdi Pişmanım...

Baba diyebilmek ne güzel bir şeymiş baba,
Bu duyguyu bile unutmuşum yıllarca.
Uyutmuşum hislerimi...
Gözlerimi silerken anlayabilirmişim
Seni ne çok sevdiğimi...

Sen beni bırakıp gittin ya...
Kırgın olsa da yine, bir yanım...
Ne çok severmişim seni,
Oysa Özlemişim be baba...
Sana BABA diyebilmeyi

Ben seni hiç unutmamışım.

Hiç Unutmamışım...