lOnur BİLGE
Ben, Giritli Mahallesinde doğup büyüdüm. Giritlilerin arasında… Çok sıcakkanlı insanlardı. Fırsat buldukça bir araya gelmekten hoşlanırlardı. Erkekleri Şarampol’deki iki kahvede, kadınları kapı önlerinde veya kabul günlerinde toplanır, nedense hep hararetli hararetli konuşurlardı. Hem de yüksek sesle… Kavga eder gibi… Hep birden… Bir taraftan dinler, bir taraftan konuşurlardı. O gürültüden ne anlarlardı! ? Aralarında bulunduğum zamanlarda kime bakacağımı, kimi dinleyeceğimi şaşırırdım! Zaman zaman bir aklıevvel çıkar:
“Yeter be! ..Kadınlar hamamına çevirdiniz burayı! ” “Birer birer konuşun da eyi anayalım! ” “Kafam şişti be! ..” falan derdi. Kısa bir sükûtun arkasından tekrar sesler yükselir, sonra yine aynı terane devam ederdi. “Mânam! .. Ne deyom size ben? Bak, hiç duyuyolar mı! Eski hamam, eski tas! .. Ben gidiyom evime! ” diye yerinden kalkmaya kalkışan olursa hemen yatıştırmaya çalışırlar, ondan yana çıkarak birbirlerine: “Yavaş morisi! ” “Gitçek kakomira! ” “Kaçse kaçse! ” dibi şeyler söylerlerdi. Fakat değişen bir şey olmazdı. Çünkü o hususta, Yunanlıların karakteristik özelliklerini taşıyorlardı.
Dimitri Andreadis de onlar gibiydi. O yarım Türkçesiyle hep kendisi konuşmak istiyordu. Konuşmaya başladı mı kendisini kaybediyor, kimseyi duymuyor, duymak istemiyordu. Onun için ona bir şey anlatmak, deveye hendek atlatmaktan daha zordu! Bazen inadına cebelleşiyor bazen de susmayı tercih ediyordum. Onunla uğraşacak hiç halim yoktu. Yorgun ve uykusuzdum. Zorla sataştı:
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta