Onur BİLGE
Bu nasıl bir simadır ki gözlerimi alamamaktayım! Ya Rabbi! Ben seni her yerde ve her şeyde ararken, nurunu tek noktadan mı yansıtmaktasın ki O/Nur gözümü almakta ve o kutsal ışıktan başka bir şey göremez hale gelmekteyim! O/Nur, şavkıyla çevrede ne varsa yok etmekle kalmayıp görmeye çalıştığımı da setretmekte, çılgına dönmekteyim! O nerde? Evren nerde? Sen nerdesin? Bu nur nasıl bir nurdur ki yalbır yalbır dalgalandıkça yalnız gözümü değil, aklımı da almakta!
O nasıl bir nurdan merdivendir ki kulunu Rabbine ulaştırmıştır? O nasıl bir yaratılışla yaratılmıştır, o bakışlara ne denli keskinlik bahşedilmiştir ki O/nurları müşahede etmeye güç yetirebilmiştir? Onun için belki de beşeriyetten sıyrılıp melekleşmek gerekiyordu ve o seçilmiş kişi bunu başarabilmişti. Oysa Musa Aleyhisselam, dağdaki tecelliye bile güç yetirememiş, bayılıvermişti! Dağ o anda yerle bir olmuştu! .. Ayıldığında: “Sen Sübhan’sın, tövbe ettim, Sana döndüm ve ben inananların ilkiyim! ” demişti.
Bazen uzaklarda pırıl pırıl, göz alıcı bir şey görürüz, bakışlarımızı ondan ayıramayız. Ne kadar değerli görünür bizim için! Öyle ki ona ulaşmak için her engeli aşmaya, tüm güçlükleri yenmeye çalışır, her olumsuzluğu sineye çeker, her kötülüğe zevkle katlanırız. Yanına yaklaştığımızda, bir de bakarız ki değersiz, paslı, yamuk yumuk bir teneke parçasıdır. Onu güzelleştiren, güneş parçası gibi gösteren, gün ışığıdır.
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
