0346 - El MÜTEÂLİ Şiiri - Yorumlar

Onur BİLGE

Tanıdıklarımızla, yeryüzünde yakın düşmüş kişilerdik. Belki fikren uyuşamayabilirdik ama insani duygularımız ve ruhsal boyutta bir birlikteliğimiz vardı. Ne kadar vaktimiz kaldı, bu gezegende? Bilinmeyenlere dâhildi. Ne kadar yaşayabilirsek… Fırsat buldukça bir şeyler paylaşmalıydık. Sohbet, şiir, nesir… Yaşamalıydık, yaşayacaksak. Konuşarak, gülüşerek, öğrenerek, öğreterek…

İşte herkes birer birer saklanıyor, bir daha da “Elma! ” da desek, “Armut! ..” da desek, yerlerinden çıkmıyorlardı ve ne kadar ararsak arayalım, onları bir türlü bulamıyorduk. Ev değiştirdiğimizde gazoz kapaklarım kaybolmuştu, çok aramıştım: “Gagoz kapaklarım! ..” diye ağlamıştım. Arar gibi yapmışlardı: “Yok! Eşyalarla gelmemiş. Atmışız.” demişlerdi. Oyuncaklarımı yukarıya, rafa koyuyorlardı ve ben onları hep yukarıda, o koydukları yerde arıyor, orayı göstererek huysuzlanıyordum.

Bu defa ev değiştirmemiştik ama o değiştirmişti. Yeni evine taşınmıştı. Yalnız oturmaktaydı. O, gözünden ırmadığı yarım asırlık hayat arkadaşını, o en çok sevdiği, üstüne titrediği altı yaşındaki erkek torununu, Şerif Ayhan’ı yanına almamıştı. Şerif Bey Amca’mız kaybolmuştu.