024-Bir “Sen” Vardın Bir de “Ben”

Bir “sen” vardın, bir de “ben”,
-‘elifle’, ‘nokta’ gibi,
‘Bir’ ile ‘sıfır’ misali
-tutuştuk el ele,
-geldik göz göze
Oturup kalktık yan yana,
-verdik omuz omuza
Tünedik kuş misali,
-sığındık çatı altına

Yuvaya “ev”dendi,
-“ev”e; “lendi” eklendi
‘Evlendi’ söylendi
-nikâhın, kerameti bereketi,
Geldi cennetin meyveleri
Doğdu çocuklar peş peşe
Herkes mutlu, ortalık pürneşe
‘Elif’, ‘bir’, ‘sıfır’, ‘nokta’,
-‘ben’ ile ‘sen’
‘Biz’ ile ‘siz’ olduk aniden

Sevgiler bölündü dörde beşe
Tehir edildi aşklar günlerce
Bakıyor bize sabi masum çocuklar
Anne, baba şefkatle kucaklar

Kalabalıklaştı horan,
-nasılda geçti zaman
Beraberdik bizler her an
-‘elif’, ‘bir’, ‘ben’ ‘sen’, ‘nokta’,’sıfır’lar
Başlar çoğalmaya torunlar,
-kocaman dünya, oldu dar

Azalıp bölünmeye başladık,
-ilkin zor oldu ama alıştık
‘Bizler’, ‘sizler’, ‘onlar’ ile tanıştık,
-çoğaldıkça azaldık
Sonunda; ‘elif’ ile ‘nokta’, ‘birle’, sıfır’
-‘sen’ ve ‘ben’ baş başa yalnız kaldık

Çekildi dişler, kırıştı yüzler,
Tutmuyor dizler, puslandı gözler
Tesellici oldu düşler
Hastane, eczanede geçer vakitler
Hastalığın konusu oldu sohbetler
Ağrın var mı? Diye başlar muhabbetler
Doktordan acı haber
‘seni’, ‘noktayı’, ‘sıfırı’ aldı kader
‘ben’, ‘elif’, ‘bir’ için; en elim keder

Döndük sonun başlangıcına,
‘ben’ yalnız kaldım tek başıma
Yöneldim en son yuvaya,
-bekliyorum kuyrukta
Öyle oldu sonunda,
-neticede geldi sıra
Elveda! Dedim mi?
-bilemiyorum ama
Tünedim ‘ben’de
-herkes gibi mezara
İşte geldim yanına
-hemde ebedi hayatta
beraber yaşamaya

Borborunbekir