02 Avesta Okunur Karanlık Dehlizde

Züldar Begüme Yirmi Dokuzuncu Masallama
29a/:
Eyvallah Zü...
Alır tutar sevda,
Saçlar dolanır bileklere,
Bırakmaz bin sene aşk ehlini.
Ne olursa olsun bırakmaz.
Gönül iliklerine kadar titrer,
Ve türküye vurur kendini:
“Hele loy loy loy! ”
Bir delişmen arslan masalından doğrulur,
Dağ olup devrilir tebası onun.
Sonun başlangıcıdır bu,
Yani delirmişliğin en zır’ı.
Belli ki acıkmıştır yabani vandallar.
Kafesin kapısı açıksa vay halinize vildanlar!
Özgürlüğü bulan ölümüne bırakmaz...
Yani Zü bu yüzden Avesta okunur karanlık dehlizlerde. Gözbebekleri irileşir şakirdin. Beyazı ufalır. Sonra zifir akar şeker yerine dudaklardan. Toplantı biter. Öz yuvasına dönen vezir ilk iş olarak ne yapar bilir misin Züldar kız. Tabii ki def-i hacet. Amazon savaşçılarının başına gelenler saçlarının uzun oluşundan değildir oysa. Her gördüğün uzun saçlıya böyle üzülürsen kendine acıyacak birine rastlayamazsın. Sayamazsın aritmetiğin ipine dizilen kendilerini. Yani Zü öyle ağlamaya başla ki herkesi sular alsın. O civarda bulunan bütün ağlayanlar senle ağlasın. Ağlama sesini duymak gözleri uyandırır kış uykusundan çünkü. Oraya gelmişlerse kara donlu zangoçlar, bil ki kiliseleri arkalarındadır. Arkaları ise gözlerinin önünde.
Ama şiir ilinin ölümsüz burcundasın sen ey Züldar.
Bilmezsin bütün bunları.
Bilemezsin.
Masalından doğrulan delişmen arslanı,
Acıkan yabani vandalları,
Avesta okunan karanlık dehlizleri,
Öz yuvasına dönen veziri,
Amazon savaşçılarının başına gelenleri,
Bütün ağlayanları,
Kış uykusundan uyanmayı...
Eyvallah Zü...
Bilir misin yoksa kara donlu zangoçları Züldar kız?
Ah hırsız!