01 Yirmi4 e 5 Kala Şiiri - Ahmet Yozgat

Kız, uzaklarda kalan Medina!
Bil ki sana bağlı bir yanım,
Bir yanım aşkına hala…
24’e 5 kala
Mıntıkası, alazlı cehennemdir arzumun,
Yaşamımı ve yatağımı dolduransa,
İmansız harp meydanlarının kan revan ılıklığıdır şimdi,
Yüreğimin muhitini hiç sorma, kıpkızıldır böyle anlarda,
Ancak soğuk ateştir tandırımda alazlanan hislerim,
Beynimde hamarat karıncalar,
Damarlarımda ise azgın bir aslanı beslerim.
*
Kız, uzaklarda kalan Medina!
Nedendir bilmem,
Ne kadar bilge de olsa kanımda oluşacakları,
İns ve cinin bilcümle rahipleri,
24’e 5 kala
Beynime doluşacakları…
Çünkü görünmez arsız şafaktır ışığın aslı,
Yaslı yıldızlar gibi erken uyuman ondan,
Ondandır hislerim paslı…
*
24’e 5 kala
Çok uzaklarda kalan a Medina kız!
Yeter artık beni sürme ölümüne imge savaşlarına.
Doğrudur, vurgunun senin kaşlarına,
Ellerine ve gözyaşlarına.
“Yo! ” diyemem,
Ve gem vuramam bu gece hislerime,
Seni düşündüğümü inkar edemem…
*
Belki de,
24’e 5 kala
Ey, uzaklarda kalan kız, Medina!
Korkarım ki yine de,
Celladıma rastlarım bakarsın girdiğim tekinsiz yolda,
Döneyim bu yolun buracığından dediğim anda,
Belki biter yol, tükenir zaman,
Bu anda burada dursam iy’olur,
Önüm uçurumsa eğer gayyaların başında olmuşumdur,
Sağım ve solum yardır ben görmesem de,
Yalçın kayalardır arkamda yükselen kara siluet,
Kudurmuş kurtlar salya salya akıtır ya ağzından,
Daha evvel yuttukları ateşten anıları,
Bu kıstakta var say ki ben de bir pişman kurdum,
İşte burasında imgelerimin,
24’e 1 kala durdum.
Kız, uzaklarda kalan Medina!
Benden bu kadar,
Yoruldum.
*