01 Ellerin Marta Keser Şiiri - Ahmet Yozgat

Senin ellerin marta keser,
Benimse yüreğim üşür a can,
Oysa şu an ağzıma dolanan kınalı bir yeledir,
Ne yeldir, ne tandırlarda kızıl kıyamet harı…
Üst üste kapanan ıslak yamaçlardır belki,
Benim bile unuttuğum ismimi haykıran,
Yağlı ve kaygan bir vadi ise senin bulamadığın,
A can,
Akmak için onu damarlarında ara,
Kan kırmızı fışkıran uslu dereler peşime dalar,
Yılankavi kıvrılır her ilkbaharda aklımın yaylalarında,
Bir daha çatlar nisyana bürüdüğüm o eski anılar.
***
Bizim elde kağnılar,
Gam ve kahır taşır hatıra harmanlarına,
Nazlı bir Fırat olur her sonbaharda son yavuklum,
Yani nar dudaklım…
Aslında şimdi 'Cennet nere? ' diye kendime,
'Acaba, Cehennem nere? ' diye sormak ki ne haddimize,
Zaten yapay bir serzeniştir bizce sevgi ve nefret,
Ayrılığın kahreden yalnızlığında,
'Nerede özlediğim ahiret? '
***
Kabahat keskin bıçaktır,
Haktır kesilmek onu tutan ele…
Ya Konfüç ya da Niçe'ye ait bir yargılama benimki,
Deminki kaldığımız istasyondan hareketle…
Bir öpümlük daha bekle kadim çeşnicini,
Senin ellerini marta keser sultan zehirleri, tarihler doğururken,
Benimse Yedikule zındanında yüreğim üşür a can…
Aldım haberini; sen de şimdi uzak bir hisardaymışsın şimdi,
Her bahtsız ikindi,
Çavarken gün, son yekinimiyle…
Alır çalarım buz sarkaçlarına ben de bedenimi,
Mutlaka bulan sensin, iç alemimde yitirdiğim
O, Hamurabi'mden bana miras kalan babı irem'i,
Yani kendimi, sende; seni kendimde,
Aranırım da bulamam ya ben, yitik kıvrımında beynimin,
Boşu boşuna kanun kaleme almaktır Babil'in hukuksuzluğunda,
Zira çoktan dipsiz dehlizlere yuvarlamışım,
Üretip ipe dizdiğim hayali masal boncuklarımı,
A can,
Yazabilsem bu şiire ek olarak,
Yaşam boyu nelere kızdıklarımı,
Beğenmediğim kedi tırnaklı huylarımı,
Ki hepsi de son yavuklumun kırptığı belik uçlarıdır…
O hisarın sivri ve kara külahlı burçlarıdır sınır çizgisini çizen.
Kalbimi ezip geçen se senin teker izlerin…
Senin ellerin marta keser ya her baktığında o mazgaldan,
Benim yüreğim üşür burada, yarım kalan sevdandan…
***