01 Düzlükte Ayva Ağacı Şiiri - Ahmet Yozgat

1/:
Yola çık Arbani,
Ama şimdi gelme bu istasyona,
Hiç konuşmadan ilerle bir Kamus-i Yozgati'de,
Ellerinde abraz yaralar,
Ala gözlerinde uçuş uçuş karalar…
***
Belki, sen de bir bahçıvan mahtumusundur,
Her dalda bir serçe vurmuşsundur,
Neblem ben!
Dur azcık ve düşün,
Hiç biter miydi aşka ait düzlükte ayva ağacı?
Her acı kendi şekerinde erir miydi o zaman?
Her kazan içindekini pişirir miydi?
***
Bu aylar ekim/dikim ayları,
Belki de her sonbaharın titrek çıplaklığıdır şu çürük çağlalar,
Var ya hani, ağaç diplerinden fışkıran cılız artıklığa…
Bu gördüğünse avama ait yavan ve üçüncü hamur yaşamlardır,
Ol sebeple üçüncü sayfadan dışka çıkamaz.
Çakılır kalır…
***
Hele sen, şu konuyu itiraf et,
Ve bana sadece yüreğindeki adresi söyle,
Bir de şu ezeli bilinmezliği…
Sensizliği vurabilir misin koynundaki sabaha karşılarda ha?
Durabilir misin ilk atlıların sivri hurucuna karşı,
Zira…
Her daim sonlarda konuşmasını bilen kazanır.
Hızlanır devran, zaman azar zamansız tipilerde,
Karlar kirli fırtınalara bulaşır…
2/:
Der ki, uzaklardaki o sisli bilge:
'Aşkın sabırsızlığını öğreten aşkın kendisidir,'
Ben de haddim dışı bilenlerdenim ki;
'Sadece yüreğin yapraklarına yazılır sevda öyküsü,'
Suskun ve kendi cızırtıları notasınca,
Sus ey Arabani!
Zira susmak da bir hususiyettir arsız zamanlarda,
Söz bırakırsa seni bil ki,
Sakin yalnızlığından çok şey kaybetmezsin,
Gitmezsin/götürülmezsin sustun diye işret meclislerinden.
Çizebilseydi eğer bulutlara yağmur, bereketli gebeliğini,
Gökyüzüne de baba olmak yakışırdı o zaman kıraç ülkelerde.
***
Ama ben Arabani…
Bil ki, seni mart soğuğunda ısıtırım ancak,
Çünkü bir som postülattır ki bizimkisi,
'Senin olmadığın her mevsim bana sonbahar.'
3/:
Her zaman ve her yerde her şey mümkündür,
Yani yağmurların dudaklarından akan bolluk değildir,
Kim bilir?
İçtiğimiz ilk iksir belki de son selin artığıdır,
Bıraktığıdır belki de dudaklarımızda son aşkın tuzlu tortusu…
Kalaylı tas dibinde ayva tatlısı…
O ayva ağacı var ya,
Hani sel miriline bahçıvan babanın diktiği,
Sinirlenseydi sana, önce kendi yapraklarını koparırdı,
Sahipsiz dallardan ise özgür aşklar yeşermez,
Zavallı ağaç kurur kalırdı.
***