01 Cıbıroğullarından İrecep oğlu Iramazan

Ben filan vilayetin,
Falan köyünden sürgünüm şehre...
Ellerim o nedenle nasırdır beyim.
Yastığım kuru ot,
Yorganım yamalı çuldur benim,
Yatağımsa kırık dökük hasırdır.
Bulmuşum ya bir gözcük,
İlin kıyıcığında, kafamı sokacak delik...
Daha ne derim beyim, daha ne derim?
Bilemem size dair hiç bir şey,
Şehirde üstüste yaşamak nasıldır beyim?
***
Ben filan vilayetin sürgün garibi,
Yuvasız gurbetlere düşmüş bir kuşum,
Bu sevdalı duruşum yarım aşktandır beyim,
Buğday rengi suretim hüzünle süzgün,
Ol nedenle göz yaşım içime akışkandır.
Adım ha Osman, ha Ali...
Ha da Hasan'dır...
Ya da Hıyaroğullarından Satılmış olsa,
Ne fark eder ki beyim?
***
Madem merak ettin,
Öyle ise soğutmadan diyeyim:
Ben, filan vilayetin üvey halkına dahil,
Cıbıroğullarından İrecep oğlu Iramazan'ım,
Onca yıl yaşamışlığım var emme bu dünyada,
Ne bakır kazanım kaynamıştır ağzı beraber,
Ne de toprak tabağım dolmuş silme pilavla,
Bulgur severliğim ondandır beyim.
***
Benim, filan vilayetin,
Falan köyüne kayıtlı kafakağıdım...
Ağıdım, içimdeki çavlanlardan dökülür yüreğime,
Sevdiğime hislerimi anlatmakta zorlanırım.
Ne zaman yönümü çevirsem sarı ışıklı camlarınıza,
Mor irenkli gölgelerinizi görürüm,
İmrenirim tombul bedenlerinize,
Usulca giresim gelir kış vakti,
Iylım ıylım dumanı tüten sıcacık evlerinize...
***
Ben filan vilayetin,
Falan köyünde masal gibiyim,
Say varım, say ki yokum,
Yarı aç, yarı tokum...
Ha mor koyun,
Ha Sarı kız,
Ha da ben...
Yıl boyu yiyeceğimiz aynı öbekten yavan bulgur,
İçeceğimiz aynı kırık yalaktan bulaşık beyim...
***
Daha ne söyleyeyim?
Bilemem...
İşte, ben böyle biriyim beyim.
****