01 Aç Camı Ömrümün Afsuncusu

1/:
Kılıncım kırık son seferde,
Kalkanım parça parça bozlak artığı,
İnmiş yelkeni bütün hislerimin kızıldenize...
Ben açamam takatsiz ellerimi göklere,
Ama açar pencereyi ömrümün afsuncusu...
***
Bir anlıktır baldıranın yaşamı oysa
Ardından bir amiyane hıçkırık:
“Alabanda iskele ey yüreğim.”
Tüm varlarım ardımda bıraktıklarımdır ancak,
Ve tükenir bozgun agoralarının yoksul mezatlarında...
Yoku bilirmiş az ile yatan,
Olmayanı görürüm böyle bir zaman içre akustik koyaklarda,
Dudağımı ıslatır mavi begin beyaz sucusu,
Açar pencereyi ömrümün afsuncusu...
2/:
Sıkılırsa diş,
Gerilir bocurgatlarda kanca kanca ayrılık...
Bilirim toprağın ağdalaşıdır aşk, ademoğluyla.
O yüzdendir dişlerin kanırtılarak dökülmesi,
Otuz beşin asabi martında.
Alabanda iskele ey yüreğim...
İlkbaharda kuzular kendi şarkılarını ırlar:
Sıfırlanır 'me' haziranda.
Biter son karede acuze bir meleme...
Dudağımı ıslatır mavi begin beyaz sucusu,
Açar pencereyi ömrümün afsuncusu...
3/:
Ben de bir aciz kalp taşırım cebimde,
Damarda sır olurum ey gelinler...
Sallarım sahte elvedalarımı sahil boyunca.
Oysa kanlı elimdeki aşkımın cinayetidir,
Ya da yaşlı bir mendildir arta kalan.
Artık alabanda iskele ey yüreğim...
Ve yan kendi kendine tandır ocağım,
Kalanların derdine ise,
Yanacak sülaleleri vardır...
Zehir zemberektir denizlerin suları, içemem ah!
Dudağımı ıslatır mavi begin beyaz sucusu,
Açar pencereyi ömrümün afsuncusu...
4/:
Ey arkamda topallayan son atım,
Senden kalan bana son seferinde yüreğimin,
Bir köpüklü dizgindir.
Ancak toprağın karnımı topuklaması,
Anamın rahmine döndürmez beni,
Yanık ve yırtık tohumum arar artık kuytu bir nisanı.
Alabanda iskele ey yüreğim...
Ben inerim badal badal istikbalin karanlık koridoruna
Duvarlarda dinlerim yankısını ayak sesimin.
Oysa ses veren olmaz yüreğimde.
Sorarım kaldırımlara. Kaç yüzyıllıktır en eski aşk?
Harlı hicran kaç batman ya da?
Yanarım ben, yanar yüreğim...
Dudağımı ıslatır mavi begin beyaz sucusu,
Açar pencereyi ömrümün afsuncusu,
Başlatır son uçuşu...