------------------------------------Ağaç ...

Sonbahar rüzgarları yaprakları düşürür,
Hazan mevsimidir bu; insanı hüzün bürür.
Ağaç dimdik ayakta, insan ecelle ölür,
İnsan, ağaç birlikte aynı toprakta çürür.

Her ölü ağaç yeni ağaçlara can katar,
Bir ölür, bin dirilir ağaçlar her ilkbahar.
İnsan oğlu yok hükmün; bir ağaç bile kadar,
Öldükten sonra varsa hatıralarla yaşar.

Güneş yaprağa doğar, yağmur köküne yürür,
Gökyüzüne yükselir başı dik, bağımsız, hür.
Kimi asırlık yaşın ihtişamıyla büyür,
Gölgesi, gövdesinde nice aşkları görür.

Eski adetti; doğan her çocuğa bir ağaç,
Dikilirdi ne yüce, kutsal,değerli amaç.
Gölge, meyve, kereste, odun gerekli araç,
Hoyratça yok edilir, insanlar muhtaç ve aç.

Her güzel adet gibi, yazık ki unutuldu,
Yoksa dikili birer ağacımız olurdu.
Ağaç, çocuk birlikte büyür, büyük onurdu.
Ağaca çocukların adları konulurdu.

Ağaçlar kardeş kardeş yemyeşildir ormanlık,
Birbirine yabancı insanlar kalabalık.
Ağaç, insan yan yana ömür boyu yoldaşlık,
Tabut, mezar tahtası son duraktır mezarlık.

Şükrü Topallar

25. Mart.2010 İzmit