! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ...

Yalnızlığı sevdim
Ucunda sen varsın, bildim
Labirent köşelerinde dinlendim
Sonunda buldum seni
Sana geldim,
Yalnız kaldım…

Ağlamayı da sevdim
Usanmadım…
En çok bu yakıştı, bildim.
Bir de,
Ağlarken yalnızım sandım
Değildim, bildim.

Işıkları söndürdüm
Çünkü karanlık
Zaten tüm rengimi solduruyordu
Karanlığa renk katamazdım ya,
Onu da bildim.

Güneşe gölge düşürmek olur muydu hiç! !
Haddim miydi?
Değildi, bildim.

Evet!
“Seçilmezmiş hayat”
En iyi seninle bildim.
Uğraşmak olmaz onunla
Hayat gerçekten acımasızmış
Onu da bildim.

Sorulmaz nedenler varmış
Aynı tantanalar sende de varmış
Ben bunu bilemedim! ! !

Kalbim öyle incindi ki
Öyle sessiz sessiz ağladı ki
Benliğini istemeden terk edip gitti…

(Duydun mu o an çakan şimşekleri
Yağan yağmurları…
Ya göle dönen
Babamın bile görmeye tahammül edemediği
Adını inci taneleri koyduğu gözyaşlarımı? ? ?
Görebildin mi onları? ? ?)

Sorulmaz nedenler varmış
Aynı tantanalar sende de varmış
Üzgünüm, ben…
Ben bunu bilemedim! ! !

Gönüller hep bir sanırdım
Ağlarken karanlığımda
Elimden bir el tutar sanırdım
Filmlerde olurmuş onlar değil mi? ?
Bak bunu da bildim..

Bir şeyleri iyi öğrenince
Gerçeklerimize de merhaba demeyi bildim! ! !
Çok çok çok iyi bildim……..