İSTANBUL ŞEHRİ - 2
Bir zamanlar, İstanbul’da İstanbullular yaşardı.
Gerçek hanımefendiler, beyefendiler vardı.
Üstelik, gökyüzü mavi, deniz masmaviydi.
Birileri “İstanbul’un taşı toprağı altın” diye bir laf çıkardılar,
Önce insanlar kirlendi,
Ne hasta bekler sabahı,
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
Devamını Oku
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
O güzel şehir ve içinde sakladığı o güzelliklerden kalmadı eser... Ne cumbalı konaklar nede tek katlı evler kaldı, neredeyse mezar büyüklüğünde iki bakla bir sofa beton yığınlarına hapsedildi insanlar... Hatır gönül rast gele, kim kimi tanıyor ki, tanıyan tanımamazlıktan geliyor... Değerlerini kaybetmiş bir mezbelelik şimdi İstanbul...Bir zamanların hayal şehri şimdi batakhane gülleri görüntüsünü veriyor...Boğuyor artık ruhları bu şehir...
Harika şiirinizi ve güzel yüreğinizi Kutluyorum Ünal Bey...
Selam ve Saygımla...++
mükemmel bir istanbul şiiri daha severek zevkle heyecanla okudum sağolun var olun ünal bey sizi yürekten kutlarım...10 ant
Bu şiir ile ilgili 22 tane yorum bulunmakta