Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Hâlâ yasemin kokmasaydı o deli rüzgârlar
Peşlerinde gider miydim
Ve deli olmasaydı yüreğim
Seni hâlâ sever miydim? ...
Ünal Beşkese
Kutluyorum.Teşekkürler sevgili Beşkese...
Hâlâ yasemin kokmasaydı o deli rüzgârlar
Peşlerinde gider miydim
Ve deli olmasaydı yüreğim
Seni hâlâ sever miydim? ...
ah ah ne güzeldi kutluyorum
Gençlik işte...
Kışımız bile bahardı, koşar gibi yürürdük hep nereye gitsek, ardımızda yasemin kokulu rüzgar kalırdı, bizim geçtiğimizi anlatırdı o kokular, o rüzgarlar...
Yıllar geçtikçe daha yavaşladık... Sakinleştik belki de... Köşe başlarında bekleyenler hala yasemin kokusunu duysalar da, rüzgarımızın dinmesinden olsa gerek, anlamıyorlar biz mi geçtik?
Ne güzeldi Abi... Kendi esintimi duydum şiirinizde...
Kutluyorum...
Hâlâ yasemin kokmasaydı o deli rüzgârlar
Peşlerinde gider miydim
Ve deli olmasaydı yüreğim
Seni hâlâ sever miydim? ...
Ünal Beşkese
Değerli Şairimin emeğine yüreğine ve kalemine sağlık çok içten duygularla anlatımınla anlam kazanan bu anlamlı güzel içiten gelen duygularla bu sevda bazen insanın içindeki coşku seline döner ve bu sele kapılıp da yaşama arzusunu duygularını aşkınla sevdasınla içindeki sevdasını da haykırmak ve yüreğinde taşıdığı bu sevdasını dolu dolu yaşamak ister içinden gelen bir sesle dünyaya bu sevgisini ve sevdasını haykırmak isterler sevmek demek tüm engellere rağmen bunları yüreğinle aşmak sevmek ve sevda arzusunu bu şiirinizde hissettim anlamlı
şiir olmuş tebrikler.Saygı ve sevgilerimle.
Bildim bileli, hep deliydi benim yüreğim,
Fakat, her ilkbahar kırlangıçlar yüreğimde yuva kurardı.
Ve hep deli deli eserdi başımda bir rüzgâr
Ama, hep yasemin kokardı...
Umutlarım vardı, martılar gibi, bembeyaz,
Özgür kuşlardı,
Salıverirdim onları sonsuz göklere,
Hiç yükseklerde uçmazlardı.
Sıcak iklimleri severdi onlar
Sevgi gibi, dostluk gibi, kardeşlik gibi
Sıcak diyarlara doğru uçarlardı;
Bazen yüreklerinin gücü yetmedi,
Yoruldular,
Bazen de
Âşinâ kurşunlarla vuruldular...
Sevgilerim vardı,
Her bahar, cemreler düşünce
Pembe tomurcuklarla filizlenirlerdi
İnce ince.
Sonra, cemreler de yalancı çıktı;
Kış ortasında ' Bahar geldi' dediler,
Sevgi filizlerim, erken çiçeğe durdu
Ve sonra
Hepsini don vurdu...
Hâlâ yasemin kokmasaydı o deli rüzgârlar
Peşlerinde gider miydim
Ve deli olmasaydı yüreğim
Seni hâlâ sever miydim? ...
Ooooo ne güzel suallerle yazılmış bir şiir! Bu akşamın en güzel şiirlerinden biriydi...Harikaydı üstadım, kaleminiz her daim yazsın...Tebriklerimle, saygılar...
Yüreğin aşka açık olma durumu ancak böyle bir şiirsellikle ifade edilebilirdi.
Şiirin son dizesindeki sözde soru'yu bir ömrü kapsayacak duyumsayış içinde sormak herkese nasip olmaz,diye düşünüyorum.
'Usta işi ' olduğu her halinden belli bir şiirdeydim yine.
Keyifle okudum.Övgülerimdesiniz Değerli Büyüğüm.
Erdemle.
Her tür şiiri bizlere bir şölen tadında sunan değerli üstadım. İyi ki Antolojiye ilk girdiğim yıllarda şiirlerinizle tanışmış, bu zevki doya doya yaşamışım.
Bu şiirin güzelliği mest etti beni.
Umutlarım vardı, martılar gibi, bembeyaz,
Özgür kuşlardı,
Salıverirdim onları sonsuz göklere,
Hiç yükseklerde uçmazlardı.
Sıcak iklimleri severdi onlar
Sevgi gibi, dostluk gibi, kardeşlik gibi
Sıcak diyarlara doğru uçarlardı;
Bazen yüreklerinin gücü yetmedi,
Yoruldular,
Bazen de
Âşinâ kurşunlarla vuruldular...
Öyledir. En öldürücü darbeler en sevdiklerindendir derler. Yasemin kokan rüzgarların pek suçu yok. Ama sakın kırlangıçlara bel bağlamayın. sonra çok üzülürsünüz. Çünkü ömürleri sadece bir yıldır...
Kutluyorum sizi ve değerli şiirinizi içtenlikle...SAYGILAR....
Yasemin kokan rüzgarlarda savuruyor insanı bir yerden başka bir yere... Kış ortasında yalancı baharlarla yanıyor insan...
Rüzgarlara kim karşı durabilir ki...
işte bir rüzgarda beni sayfanıza attı... Tam gider ayak...
Şimdilik veda içindi gelişim...
Bir kez daha uğrayabilmek dileğimle..
Sonsuz saygılar...
Gönülden kutlarım seven yürekleri hiç bir zaman bir deli kurşunun vurmaması dileği ile kaleminize sağlık Mesut Özbek
Hangi şair yürek deli değildir ki efendim? O deli yürekler değil midir ki böylesine seven ve böylesine muhteşem şiirler yazdıran? O çiçekleri don vursa da, böylesine sıcacıksa sevgiler, mutlaka bir yerlerden filizler yine patlar.
O özgür kuşlar gibi umutlarınız iyi ki yükseklerde uçmadılar. Sevgi, dostluk, kardeşlik gibi sıcak diyarlara iyi ki uçmuşlar. O havaları teneffüs eden yürekler tabii ki böyle güzelliklerle dolar. Sevgilerin usaresini toplamış olacaklar ki, böyle okunmaya doyulmayan şiirlere dönüşmüşler...
Bu dünyada hiç bir şey kalıcı değil... Ne umutlar, ne hayâller, ne sevgiler... Hepsi, her şey, en derin sevgiler, en güzel sevgililer, en tatlı anlar, zamanla görünmez hayâl bulutları oluyor, bilinmeyen yerlerde rengârenk uçuşuyorlar belki de kim bilir? Zaman zaman yaşanan yüreklere değiyorlar yavaşça, bir sızı oluyorlar yürekte, ya da gözlerde bir damla yaş sis gibi, veya damarlarda sıcacık bir ürperti olup dolaşıyorlar... Vefâlı yüreklerin katmanlarında bir hazine gibi saklanıyor anıları, arada sessizce, usulca okşanan...
O deli yüreklere öylesine yer ediyorlar ki, ne esen rüzgârlar, ne geçen zaman koparıp atamıyor yüreklerden...Rüzgârlara kapılan kuru yapraklar misali uçuşup duruyoruz peşlerinden...
Gönülden kutluyorum bu çok güzel dizeleri... Yüreğinizdeki sevgiler hiç bitmesin efendim...Saygılar ve sevgiler... Esen kalın.
Bu şiir ile ilgili 16 tane yorum bulunmakta