Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Yine şiirdeyim..
Ve yine 'aynı melodi', eşsiz bir ezgi eşlik ediyor..
Bir kez daha kutluyorum Abi..
Sinendeki, kokusuyla sarhoş eden gülleri,
Hiç durmadan öpsem, öpsem pek revadır güzelim....
Çok çok güzeldi kutlarım sevgili şair.YUVASIZ KUŞ
Sevgi yüklü saygın yüreğe saygımla...
Süper
işte şiir
Muazzam bir şarkının güftesi olabilecek güzellikte dizelerin narinliği gözden kaçmıyor...
Güzel şiiri ve kaleminizi Kutluyorum Ünal Bey... Saygımla...++
Hayalimizdir bizi geçmişimizin bağ ve bahçelerinde ve güzel yamaçlarında dolaştıran.Arzulardır yüreğimizi kavuran.Hasrettir kavuşma merasimini icra edememiş yürekte oturan.Bu Dizelerin muhtevasıdır bir fanus gibidir yüreğimizde her daim yanan, ve bize yol arkadaşlığı yapan.Hefis dizelerin şairini kutlarım.
Bambaşka bir şiirsel albeni...Bambaşka bir lirik form...Özel bir karşılayış,kabulleniş...
Acaba bir şarkı için güfte olamaz m?,diye düşünmüyor değilim.
Kutluyorum Değerli Usta'm...
Övgülerimdesiniz...
hocam çok çok güzeldi yine...şiirlerinizi okumak büyük bir keyif kaleminiz daim olsun..
Harika yürek dizelerinizi tebrik eder, kaleminizi kutlarım....ANT+10
sevgi dolu selamlarımla.
O tebessüm, gül dudakta hoş nevadır güzelim,
Her nigâhın, dertlerime pür devâdır güzelim.
Yüreğimde alev alev tutuşurken hasretin,
Zulmün bile, bu sevdâda muhtevadır güzelim.
Saçlarını savurarak, omuzlara dökerek,
Gül dudağın, yeni açmış gonca gibi bükerek,
Maral gibi, ceylân gibi süzülerek, sekerek
Kıvrılarak yürüyüşün, dilrubâdır güzelim.
Açıverip duvağını, yüzündeki tülleri,
Ellerime yavru kuşlar gibi konan elleri
Sinendeki, kokusuyla sarhoş eden gülleri,
Hiç durmadan öpsem, öpsem pek revadır güzelim....
Güzelliği şiirde raks ettiren kaleminizi kutlarım üstadım...Yine muhteşemdi, saygılar...
Şiiri okuyunca ya bir kırmızı gül takmış rakseden ispanyol güzeli, veya kıvrak bir dansla yürek hoplatan bir roman kızını düşündüm. Veya, hoş endâmı ile yürürken gönüller çalan bir güzel kız...
Yine ne kadar güzel anlatmışsınız ki efendim, resmini görüyor gibiyiz sanki... Güzellikleri şiirle görsel bir şölene çeviriyorsunuz. Gönülden kutlar, saygılar sunarım. Tam puan.
Bu şiir ile ilgili 35 tane yorum bulunmakta