Zzzm ÇELME TAKTIM ZAMANA İSTANBUL AŞKI ...

ÇELME TAKTIM ZAMANA, İSTANBUL AŞKIM İÇİN...

Yaşlılık mıdır sebebi bilmem, çağa yakışmadığımı hissediyorum.
En azından, mesleğim dahi, teknolojinin getirdiği nimetleri inkâr etmeme mani, ama götürdüklerini sindiremiyorum içime bir türlü....
Ve isyan ederim zamana, elimden aldıkları için...
Ölüme sözüm yok, o Allahın emri de, güzellikleri neden süpürüp götürdü,
hele, o güzelim İstanbulumdan diye...

Bazen bir taş plâk koyarım gramofona, oturur, bir de sigara yakarım.
Seslenmez mi o cızırtılı plâktan Eftalya Hanım; Biz Heybelide her gece... diye... Alır götürür beni başka zamanlara, başka zamanların İstanbuluna.

İşte, o zamanlara, hani İstanbulun İstanbul gİbi olduğu yıllara...
Anadolunun, bin yıllık Anadolu temizliğiyle, saflığıyla, dürüstlüğü ile, cömertlik, misafirperverlik ve üretkenlik örflerini yaşatarak yaşadığı, İstanbulun ise havasına, suyuna sinmiş bir Osmanlı Saltanatı asaletini, halâ korumaya çalıştığı yıllara...

Mehtabın Kalamışa, gurubun Modaya âşık olduğu, Ada vapurlarının mimoza, Beyoğlunun parfüm koktuğu yıllara, o yılların İstanbuluna...
İstanbulda yaşayanların İstanbullu gibi olduğu, kadınlara hanımefendi diye, erkeklere beyefendi diye hitap edildiği, dahası, kadınların gerçekten hanımefendi, erkeklerin de gerçekten beyefendi olduğu yıllara...

Arabesk müziğin, henüz ne Anadolumun yanık türkülerinin, ne de klâsik müziğimizin şaheserlerinin ırzına geçemediği, kadınlarımızın işçi tulumu gibi zevksiz cin pantolon ve ciğerci sabolarına rağbet etmeye başlamadıkları ve kirli sakalla gezen erkeklerin yakışıklı ya da entel sayılmadığı zamanlardı o yıllar...
Hanımefendiler, mevsimine ve yerine göre, beyaz keten tayyör de giyerler, siyah tüllü şapkalar da takarlardı, beyefendiler ise fötr ve kravatı bir günlük kıyafetin gereği olarak kullanırlardı.

Otobüse, tramvaya binerken, erkeklerin kadınlara, gençlerin yaşlılara yer vermesi, adeta mecburiyet telâkki edilirdi.
Düzene isyan eden âsi sanatçı ruhunu kanıtlamak isteyenlerin, Beyoğlunda atla gezmesi de pek düşünülmemişti o zamanlara kadar...Çünki, Beyoğlu, İstanbulun en kaliteli sinemalarının, mağazalarının ve pastanelerinin bulunduğu, hanımefendilere, beyefendilere ait bir muhitti, atların dolaşmasına uygun bir mahal değildi.

İstanbullu zerafetinin en güzel bir örneği de Kadıköy vapurlarında yaşanırdı. Başka bir yazımda, müstakil olarak anlattığım bu yolculuklarda yaşananlar, iddia ederim ki, Batı Dünyasının hiçbir zaman ulaşamadığı bir uygarlık ve asalet sembolü olarak kalacaktır hatırlarda...

İstanbulda yerden mantar gibi bitmiş bilmem kaç katlı kule gibi apartmanlar yoktu, ama Erenköyde çamlık bahçeler içinde ahşap köşkler, Üsküdarda cumbalı konaklar vardı. O bilmem kaç daireli apartmanlarda yaşayıp, aynı çatı altındaki komşusunun ölümünden haberdar olmayan, olsa da cenazesine katılmayı bile külfet sayan insanlar yerine, komşusunun en küçük rahatsızlığında bir tas çorba ile yardımına koşmayı görev sayan sevgi dolu dost komşular vardı.

Kalorifer yoktu evlerde ama, şimdilerde kaybolan sevgiyi ısıtan sobalı odalar vardı. Şimdi, kediler bile, mangal dibinde uyumanın mutluluğunu tanıyamadılar, yazık ki...
Televizyon olmadığı için, ahlâksızlığın her türlüsünün halkın bilinç altına pompalandığı diziler yerine, o sobalı odalarda, radyo tiyatroları izlenirdi, çoluk çocuk hep birlikte, arada soba üstünde pişen kestanelerin, ya da mangalın külüne sürülen cezvelerde köpüklenen kahvenin keyfiyle...

Asfalt değildi sokaklar, ama o eğri büğrü arnavut kaldırımı sokakların iki yanında, erik, dut ve incir ağaçları ve daha da güzeli her yağmurdan sonra çocukların kâğıt gemiler yüzdürdüğü yağmur derecikleri olurdu.
Bilgisayar tutkunu, gözleri bozulmuş, benizleri sararmış çocukların değil, açık havada çember çeviren, misket oynayan, topaç döndüren, uçurtma uçuran hayat dolu çocukların...

O, arnavut kaldırımı sokaklardaki evlerin çoğunda, üzerine kayısı gülleri sarılmış çardakların altında yenirdi yemekler, hep yaz akşamlarında. Hem de evin hanımının kendi eliyle pişirdiği,Türk mutfağının gerçek yemekleri, emek mahsulü yemekler, Batı özentisi pizzalar değil....

Maçları bile yanyana seyrederdi İstanbullular, Fenerlisiyle, Galatasaraylısıyla ve İstanbul nezaketini en çok zedeleyen tezahürat, bir baba hindi temposuna sinerdi. Naklen yayın yoktu ama, sahaya atılan şişeler de, küfürler de yoktu...

Şimdilerde,üstündeki koca koca anten kalabalığıyla dev bir kirpiyi andıran
Çamlıca tepesi, o zamanlar isminin içeriğini açıklar görünümdeydi. Ya yemyeşil sırtlarından, kıyıdaki el oyası zerafetindeki yalılardan ne kadar güzellik kalmış ki bugünkü Boğaziçinde?
Martıların bu günki gibi, rızkını çöp tenekelerinden değil, kendi sînesinde aradığı, yunusların teknelere refakat ettiği bir Marmarası vardı İstanbulun, deterjan artıkları, mazot sızıntıları, tanker yangınları onun da sağlığını ve güzelliğini yok etmeden önce...

İşte ben hep o yılların İstanbulunu özlüyor ve ya bir taş plâkta, ya keyifle tüttürdüğüm bir sigaranın dumanında bulabiliyorum o sevgili şehrimi...

Almış, götürmüş de her şeyimi bunca yıl,
Tükenmişim, zamana yakışmıyorum.
Bir dünyam daha var, anılarımda saklı,
Kaçıp kaçıp ona sığınıyorum.

Başka çarem yok dostlar,
Zamanı bir hayâl âlemine taşıyorum
Gerçekler! Dokunmayın bana, bozmayın keyfimi,
Ben şimdi
O, cumbalı ahşap konakta yaşıyorum