Aşk Çağlayanı Şiiri - Zülfikar Yapar Kaleli

Taassup katılığı ortalığı
İstila etmiş.
Şüphe ve inkâr sesi,
Dünyayı karartmakta...
Hamle üstünlüğü ele geçmeden,
Mat etmekle kurtulmak mümkün değil.
Her gayret zafer yoluna
Döşeli taştır.
Ki damlanın denizde hissesi vardır.

Vasıta okunu gaye defterine nişanladı;
Hamle yayını gayet ustaca,
Gayret kaslarıyla sonuna kadar
Gerdi ve gördü.
Gördü ki bir estetik duygusu var;
Çiçek, yaprak, dal üzere.
Hata benden, ata senden diyerek
Asırların müdafaa ustası,
Saldı okunu karanlıklar üstüne.
Asıl işi olmazları olur yapmaktı.
Beşer tarlasını zerresine kadar ekmek;
İthal ölü toprağı uyuşukluğunu atıp,
Elmayı ağaca, zaferi sefere bağlamak,
Zaferi sefere! !

Sabırla sarsıntının başına vurulan
Mihenge perçin vurarak,
Sebepleri tüketti.
Liyakat kazandı, ilahi inayete...
Birer aşk çağlayanı haline getirmeliydi
Karen adlı, Mekke’ye çevrili
Rahmet rampasını.

İçte amansız mücadele,
Kan gövdeyi götürüyor.
Kapılar kapalı, perdeler inik
Ve kâinat inkâra yenik.
Can sazının teline, aşk mızrabını vurunca
Gözlerinden dalga dalga denizler yürüdü.
Bütün gök ülkesi gönlüne aktı.
İnanmak isteyene bir çiçek yeterdi.
Gafletin derecesine uygun şiddette
Musibetlerden silkelendi, doğruldu.
Bedeli peşin çilelerle ödenerek
Elde edilmiş kolaylık;
Başarıyı ucuzlatmaz,
Zaferin pahasını eksiltmezdi.

Derin sezişlidir imanlı gönül.
Arzu incinin üstüne kilit vurmaz,
Emel mumu gelecek günler için yanardı.
Zaman ötesini,
Gönül ekranından seyretti.
Gökler ülkesi bayram yapıyordu,
Melekler saf saf olmuştu,
Bir yeşil diriliş...
Zalimlerden başkası
Allah’tan ümit kesmezdi.
Zahmeti kimeyse, rahmeti ona!
Sevda sevda derler üç beş ay olur,
Veys’te sevda birkaç ömrü doldurur.

Allah dostunun himmeti,
Dağlara takla attırır.
Derin sular, sarp yokuşlar
Uzun mu uzun...
Akıl, parmağını dişleyip kalmış.
Ki Veys sulardan nasihat almış.
Yatalak anasına bakar, deve güderdi.
Develer onu anlar,
Turp beyinler anlamazdı.
Ten kafesindeki can kuşu usanır,
O usanmazdı.
Yandı, yandı, pişti.
Pişmemiş testi tez dağılırdı...
“Ben hala dağ ile kapı arasındayım”
Derdi Veys.
Yeryüzü yatağı, gök yüzü yorgandı ona.
Özlem ateş gömlek olmuş,
Gün temaşadan tutulmuştu.
Yüzü halka, gönlü hakka dönüktü.
Ki Haktan başka tüm ışıklar sönüktü.
Yüzünde tesbessümlerin
En güzeli açardı.
Ve şeytanlar ondan kaçardı.
“ Ey akıl sahipleri benden korkunuz”
“Rahmetimden ümit kesmeyiniz”
Rahmetten ümit kesmek,
Azaptan emin olmaktı.

Korku ve ümit...
Bir kamçı gibi sırtında şaklar,
Var etmek için yok olurdu..
Ölmeden çok önce ölmüştü!
Hiç istemez, hep verirdi.
Can sofrasında herkesi doyurur,
Kendi aç gezerdi.
Rahmetten ümitliydi;
Kimseye gücenmez, kimseden darılmazdı.
“Muhammed darılmazdı,
Sen niye darılasın” derdi.
Sevdalıydı! !
Seyfi kuşlar yuva yapardı başında.
“Rahman kokusunu Yemen taraflarından alırdı,”
Hırkasını ona yollamıştı Resul.
Ne büyük saadetti bu!
Aşk pazarının sevgi dükkanında
Can hediye ederdi.

“Yaş isen sıkılırsın, kuruysan kırılırsın,
Acıysan atılırsın, tatlıysan yutulursun.”
Diye nasihat ederdi.
“Temim Kabilesi” kadar insan,
Onun şefaatiyle cennete gidecekti”.

Dilinden eksik olmazdı duası.
Yalnız yaşamayı sever, herkesten kaçardı.
Değirmen dönerdi gözü yaşıyla.
Şu karşıki dağda yanar bir ışık
Hem bulmuş yarini, hem ağlar aşık.
Allahın dostları vardır ya hanî
Onların sultanı Veysel Karanî.