Tamah -mensuriye-

Ömrümüzü yiyen,
Bedenimizi kocaltan,
Ruhumuzu öldüren
Çok hırslı ve tamahkâr oluşumuzdur.
Mal sevgisi içimizi öyle kaplamış ki,
Gönlümüzde dostlarımıza sunabileceğimiz
Sevgiden eser kalmamış.
Oysa insanı insan yapan değerler
Hırstan ve tamahtan arınmışlarda bulunur.

“İnsanoğlu kocar da iki şey genç kalır.
Hırs ve uzun amel” diye buyuruyor
İki cihan Server’ı…

İnsanlar yaşlandıkça tamahları artıyor,
Malı bir başka sevmeye meylediyorlar.
Malın babasına,
Babasının babasına kalmadığını bile bile.

Bu yüzden mesut ve mutlu olmayı
Beceremiyor insanlar.
Çünkü: “İnsanların hırs ve tamahı
Mesut olmamalarına tek sebeptir.
” Böyle diyor düşünür Fenelon.
Mal edinme sevdası
İnsanların başka güzellikleri görmesine,
Düşünmesine engel.

Âdemoğlunun iki dere dolusu
Altını olsa üçüncüsünü isterdi.
İnsanın gözünü ancak
Bir avuç toprak doyurur.(Hadis)
Kemiklerin de, bedenin de
Tek dinlenme yeridir toprak.

Toprak o kadar büyük,
O kadar ulvi ki iyiyi de
Kötüyü de bağrında saklıyor.
İnsan babasının yükünü kısa bir süre için
De olsa çekemiyor da
Onu huzur evlerine gönderiyor.
Oysa yüce dinimiz;
“Babanız yanınızda kocamış,
İş göremez, eli tutmaz durumda bile olsa
Öf bile demeyin” buyurmakta.

Hırs ve mutluluk
Birbirlerini hiç görmezler. (B. Franklin)
Bu yüzden hırslı mal ve
Servet düşkünü insanların mutlu olmaları
Mümkün olmaz.
“Hırs ve para düşkünlüğü belki de,
Bütün diğer ihtiraslardan
Daha fazla suç sebebidir”.
Diyor ünlü düşünür Aristo.

Hırs ve tamahın başladığı yerde
Saf duygular eriyor,
Tükeniyor,
Bitiyor.
Bu yüzden insan mutlu olamıyor.