Riya Köstebekleri -mensuriye-

İçimizdeki sır,
Güzellik ve yücelik içindir.
Haksızlığa ve zulme
Top yekûn kapalıyız biz.
Karanlığın zulmetinde
Taneleri seçer gözlerimiz.

Dünyanın bir ucundaki kuşumuzun
Kanat vuruşunu duyar hislerimiz.
Sonu olmayan bir yolda,
Ufuklar köprü,
Şafaklar işarettir bize.
Her durak bir vahadır.
Hiçbir vaha son değildir.
Bizim kervanımızın rehberi,
Nihayeti kaldırmıştır.
Bu yüzden bizde son yoktur.

Hiç ölüm hükmü,
Yaşamayı yenebilir mi?
Toprağın aldığı hayat değil,
Eskiyen bedenlerdir.
Çünkü ölüm, sonsuz
Olmanın kudreti karşısında
Eskiyen bir elbisedir.
Faniliği aşanların kalbi toprağa sığmaz.
Bu kalp sonsuzluk kervanının
Yolunu çizen feneridir.

Günün adamı gün kadardır.
Günün adamında göz
Kamaştıran boyanın cilvesi,
Güneşin ışımasıyla biter.
Örümceğin av gözleyen çirkinliğine
Baştan karşıyız biz.
Bizim ağımız ağılı pençelere mekân olmaz.

Akıllı akılsıza kul olmakta.
Yalancı bir tarihle yaşamanın
Teslimiyeti ve zilletidir bu.
Hakikatle zırvanın birlikteliğine
İsyanımız var.
Akıllı ile akılsızın liyakate
Teslim oluşlarına kadar
Bu isyanımız sürecektir.

Ey! Her devrin riya köstebekleri.
Sizi hangi dil, hangi fikir,
Hangi inanç asılların aslına götürecektir?
Dili derleme, düşüncesi ezberleme,
Kafası tekerleme olanın hakkı,
Felekten çaldığı teselli kadardır.
Bu tesellinin namusu yok,
İzzeti yok, zilleti çoktur.

Sonsuzluğu bağrında öğütmüşse insan;
Çileyi içmiş, mihneti çekmiş,
Zulmü yermiş, mazlumu sevmiş,
Masuma hak vermiş,
Adaleti huy edinmiş, aşkla yanmış,
Yandıkça sevdalanmışsa insan,
O her mertebede çırası
Kendi olan sonsuz bir yangındır artık.
Yandıkça serinler, ferahlar.
Yandıkça bilmeceleri çözer.

Ey faziletli kişi!
Sen bu toprağın hamurusun,
Varsın, süreklilik ve tükenmezlikle aşılısın.
Sen küçülmezsin, ancak büyürsün.
Sen cihanın yakışığısın.