zwş- Kalyon Şiiri - Ünal Beşkese

Eski bir kalyondum ben;
Ne denizler yemiş,ne savaşlar görmüştüm,
Ne kaleler devirmiştim kocaman toplarımla
Her savaştan bir yara kalmış delik deşik bordamda
Yonga olmuş küpeştemde kılıç izleri ve kan lekeleri...
Nice zaferlerimin anıları,madalyalarım gibi...

Sonra bütün toplarımı söküp attım
Bütün forsaları azad ettim son limanımda
Palamarlar lîme lîme, dümenim dümencisiz
Kocaman bir denizci dürbünü vardı Kaptan Köşkünde,
Çok uzakları gösterir,fakat bakacak kimse yoktu,
Aslında belki,bakmaya gerek de yoktu
Üzerinde yarım yamalak bir yelken ve tepesinde bir flamayla
Kırılmamış bir tek cefakâr pruva direğim kalmıştı,
Zaman, parlak isim levham hariç
Güzel olan herşeyimi,benden almıştı...
Yine de batmadan, kendi halimde,kıyı kıyı yüzüp giderdim
Martılara göz kırpar,dost yunuslarla sohbet ederdim.
Derken,sakin bir esinti hissettim yanıbaşımda
Önce tatlı bir rüzgâr olup estin bağrıma,
Öyle masum gülüşlerle doldurdun ki o yarım yamalak yelkenimi
Süzülmeye başladık,masmavi bir huzur denizinde,
O masmavi denize,masmavi türküler dökerek
Mutluluk adalarının önünden geçtik,pembe selamlar göndererek
Sürükledin beni güneşe doğru,aydınlığa doğru,ümide doğru
Unutarak delik deşik,yaralı bir tekne olduğumu
Açıldıkça açıldık sonu görülmeyen bir ufka doğru...

Sonra bir fırtına oluverdin birden
Bilmem ki,ne istedin benden,
Bir kasırganın göbeğine atıverdin beni,
Sen ne hain,ne gâvur bir rüzgârsın
İhtiyar gövdem,buna nasıl dayansın?

Bak,sen gittin ve kasırga dindi,
Ne var ki,
Savaşlar kazanmış eski ve şanlı bir kalyon değilim şimdi
Suyun üstünde yüzen bir kaç tahta parçası ki;
Birinin üzerinde,gemi tabelası; yani,benim ismim
Bir de yırtık bir flama, üzerinde senin resmin...