Gözlerimde tükenmeyen bir yangın,
Aldatıldım, içimde kırık bir çınar.
Beklediğim günler bir bir soldu,
Hasretime cevap yok, geceler dar.
Kadın:
Suskun sokaklarda yürüdüğüm an,
Gözlerinle başlar kalbimde zaman.
Bir bakışın yetti, yandı içim,
Bu dünyamı dar ettin, yürüdüğüm sokaklar artık bana yabancı, göğüm daraldı soluk alırken; her adımımda bir anı, her anıda bir sızı, dudaklarımda bekleyen suskunluğun ağırlığıyla ilerliyorum.
Bu dünyamı dar ettin, gece lambalarının bile bana küstüğü bir şehirdeyim; yıldızlarımı sayamıyorum çünkü hepsi seninle kayboldu, karanlık bir yağmur gibi içime işleyen pişmanlıkla ıslanıyorum.
Bu dünyamı dar ettin, nefesim daraldı hasretin kıskacında, kalbim her vuruşta daha derin bir yara açıyor; zamanın bile acısını hissettirir hale geldi bu yalnızlık, saatler bile suskun ağlıyor.
Bir gece vaktiyle başladı hikâye,
Yıldızlar bile sormadı hâlime.
Sustum… içime doğru büyüdüm,
Kendi sessizliğimle yüzleştim gizlice.
Yalnızlık dedikleri, öyle korkunç değildi,
Gözlerinin mavisi umutla parlar,
Hayatın içinde bir ışık yanar.
Mücadele ederken hiç yılmaz ruhun,
Sevgiyle dokunur kalplere her an.
Bir deniz gibi derin, engin bakışın,
Yalnızlık mı?
O benimle büyüdü, ben onunla sustum.
Geceye düşen her sessizlikte,
Bir kadının kırık yanları konuşur aslında.
Duyan olmaz… ama o bilir,
Kimin gittiğini, kimin kalmadığını.
Gözlerin dokunur geceme,
Karanlık, ışığa dönüşür ansızın.
Adını fısıldar rüzgâr,
Kalbim titrer, zaman durur o an.
Bir bakışla başlar, sanki dünya susar,
Kalpler birleşince zaman bile unutur.
Ne Leyla ne Mecnun hepsi gölgede kalır,
Bu aşk, gökleri bile önünde eğiltir.
Yüzyılın aşkı bu...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!